သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက “မအရေအာင္ သမိုင္းကို သင္ရမယ္”လို႔ အဆိုအမိန္႔သည္ ေခတ္သမုိင္းကို ထင္ဟတ္ေစသည္။ လူ႔မႈအဖဲြ႕အစည္းတိုင္းတြင္ သူတို႔ လူမ်ိဳး၏ အတိတ္တစ္ခ်ိန္က ျဖစ္ပ်က္မႈမ်ားအားလံုးကို ျပန္ေကာက္ၾကည့္လွ်င္ သမိုင္းမည္သည္။ သမိုင္း(History)ဆိုသည္မွာ ဂရိစကားလံုးျဖစ္သည္။ အတိတ္ကို ျပန္လည္ ေလ့လာျခင္း ၊ အတိတ္က လူသားတို႔ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျပန္လည္ ေလ့လာျခင္းျဖစ္သည္။ သမိုင္းကို ယေန႔ ကမၻာေပၚတြင္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ျပန္လည္ေလ့လာေဖာ္ထုတ္ေနၾကသည္။ သမုိင္းထဲတြင္ အံ့ၾသစရာ၊ ေလ့လာသင္ယူစရာ၊ ႀကီးက်ယ္ခန္္႔နားမႈ၊ ေၾကာက္စရာေကာင္းမႈ၊ ၀မ္းနည္းစရာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
ကမၻာ့သမိုင္း၊ ျမန္မာ့သမိုင္းမ်ားတြင္လည္း ယေန႔အခ်ိန္ထိ ေလ့လာစရာမ်ား၊ သင္ယူစရာမ်ား မကုန္ခမ္းႏိုင္ေအာင္ထိ ရွိေနသည္။ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားခဲ့ေသာ အေနာ္ရထား၏ စည္းရံုးမႈေၾကာင့္ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၊ ဘုရင့္ေနာင္၏ စည္းရံုးမႈေၾကာင့္ ဒုတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ အေလာင္းမင္းတရား ဦးေအာင္ေဇယ်၏ စည္းရံုးမႈေၾကာင့္ တတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္တို႕သည္ အံ့မခန္းျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ၊ အဂၤလိပ္တို႕၏ က်ဴးေက်ာ္စစ္ေၾကာင့္ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူျခင္း သည္လည္း ၀မ္းနည္းစရာမ်ားျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ယေန႔ “ျပည္ေထာင္စု သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္”တြင္ “ျပည္နယ္”မ်ားကို စုေပါင္းတည္ေဆာက္ထားျခင္းကို “ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္”ဟု အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္လွ်င္ ျပည္နယ္တိုင္း၊ လူမ်ိဳးစုတုိင္း၏ အထင္ကရ ေန႔မ်ားကိုလည္း သတ္မွတ္သင့္သည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ ေနာက္ဆံုးဘုရင္ျဖစ္သည့္ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူေန႔သည္ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာထဲ၌ ၀မ္းနည္းၾကည္ကဲြဖြယ္ရာ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ေနသည္ကို ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္း ရင္ထုမနာျဖစ္ၾကရသည္။ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာ- ၂၉ ရက္ေန႔ေရာက္တိုင္း ပါေတာ္္မူေန႕ကို သတိတရ က်င္းပၾကသည္။ သီေပါမင္းႀကီးႏွင့္ မိဖုရားႀကီးတို႕ကို ၿဗိတိသွ် အဂၤလိပ္တို႕က အိႏၵိယႏိုင္ငံ ရတာဂီရိသို႕ ေခၚေဆာင္သြားၿပီး ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားတို႕ မည္သို႔ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္ကို သတိရသူတိုင္း ယူက်ံဳမရ ျဖစ္ၾကရသည္။
ထိုနည္းတူစြာ ရခိုင္တို႕၏ ေရႊေရာင္ လႊမ္းခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္တို႕သည္လည္း သမိုင္းထဲတြင္ ၀မ္းနည္းစရာ၊ ၀မ္းသာစရာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္။ ရခိုင္တို႕၏ ဓည၀တီ၊ ေ၀သာလီ၊ ေလးၿမိဳ႕၊ ေျမာက္ဦး ဆိုသည့္ ေခတ္ႀကီး (၄)ေခတ္၊ ကိုယ့္သမိုင္း၊ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ တိုင္းႏိုင္ငံအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀၀၀)ေက်ာ္ ေနထိုင္ခဲ့သည့္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးသည္ မိမိဘုရင္ႏွင့္ မိမိတို႕၏ အခ်ဳပ္အခ်ာ အာဏာ ဆံုးရံႈးခဲဲ့မႈကို မည္သူက ၀မ္းမနည္း သတိမရဘဲ ေနႏိုင္မည္နည္း။
ယခုဆိုလွ်င္ ၁၇၈၄ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ (၃၁) ရက္ေန႔မွ ေရတြက္ၾကည့္လွ်င္ ၂၂၉ ႏွစ္ တိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ဒီဇင္ဘာလ (၃၁)ရက္ေန႔ ေရာက္တိုင္း ရခိုင္လူမ်ိဳးတို႔၏ ရင္ထဲတြင္ အမွတ္ရစရာျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ၁၇၈၄ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာမွာ ဘာေတြမ်ား အမွတ္ရစရာ ရွိေနခဲ့ပါသလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပါသလဲ။ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာအခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္ လွန္ၾကည့္မိသည္။
ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၄၆ ခုႏွစ္၊ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၇၈၄ ခုႏွစ္တြင္ ရခိုင္တို႔၏ ေျမာက္ဦးေခတ္ ေနာက္ဆံုးဘုရင္ မဟာသမတရာဇာမင္းႏွင့္ မိဖုရား ေစာမယ္ပံုတို႕ အုပ္စိုးခဲ့သည္။ မဟာသမတရာဇမင္း၏ ငယ္နာမည္မွာ သတိုးေအာင္ျဖစ္ၿပီး ေစာမယ္ပံု၏ ငယ္နာမည္မွာ ျမသႏၲာျဖစ္သည္။ ရခိုင္ျပည္တြင္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား မညီညႊတ္မႈေၾကာင့္ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္းျဖင့္ ပုန္ကန္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလွ်က္ရွိေလသည္။ (၁) င/ၾကည္ေတာင္တြင္ ဒါးမႏိုင္မင္း (၂)ရိုးကၽြန္းတြင္ ကုလားေရႊစာမင္း (၃) ပိႏၷဲေခ်ာင္းကၽြန္းတြင္ ေကာင္းညႊန္႔ ရန္တိုင္မင္း (၄) ၾကပ္စင္ကၽြန္းတြင္ ငသံေထြမင္း (၅) တန္းလဲြတြင္ ေက်ာ္ေထြမင္း ႏွင့္ (၆) မာန္ေအာင္ကၽြန္းတြင္ သတိုးျဖဴမင္း တို႕က စင္ၿပိဳင္ နန္းတည္လွ်က္ အသီးသီးပုန္ကန္လွ်က္ရွိၾကသည္။ တိုင္းျပည္သည္ လံုး၀ မညီမညြတ္ဘဲ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္းျဖင့္ အစိပ္စိပ္ အမႊာမႊာ ကဲြလွ်က္ရွိသည္။
မင္းသားမလုပ္ရလွ်င္ ပဲြဖ်က္မည္ ဆိုသကဲ့သို႕ ၾကပ္စင္ကၽြန္းမွ ငသံေထြမွာ သူ၏ သားငယ္၊ မင္းဟရီႏွင့္ ငထြန္းစံတို႕အား အမရပူရ အင္း၀ဘုရင္ ဘိုးေတာ္ဘုရား (ဗဒံုမင္း)သို႕ ရခိုင္ကို သိမ္းယူရန္ စာခၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေစလြတ္လိုက္သည္။ စစ္ေသြးၾကြေနေသာ အမရပူရ အင္း၀ဘုရင္၏ သားေတာ္ သီရိ ဓမၼာ၀ီဇယသီဟသူက စစ္ေၾကာင္း (၃)ေၾကာင္းျဖင့္ ရခိုင္ကို ခ်ီတက္ လာခဲ့သည္။ စစ္ဆင္ (၃၃၀)၊ စစ္ျမင္း (၃၃၀၀၀)ႏွင့္ တပ္ေပါင္း (၃၃)တပ္ပါ၀င္ၿပီး ရခိုင္စစ္တပ္တို႕ျဖင့္ (၄၅)ရက္တိုင္တိုင္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕ေတာ္ကို (၃)ႀကိမ္တိုင္တုိင္ တိုက္ခိုက္ႀကိဳးစားခဲ့ရာတြင္ မဟာသမတရာဇာမင္းကိုယ္တုိင္း အညံ့မခံဘဲ ထြက္တိုက္ခဲ့သည္။ စစ္အားခ်င္း မမွ်ျခင္း၊ မိမိတို႕ လူမ်ိဳး၏ သစၥာေဖာက္ျခင္းတို႕ေၾကာင္း အေျခအေန မလွျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မဟာသမတရာဇာမင္းသည္ ေနာက္ဆံုး ညီေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္း ခ်စ္လွစြာေရႊ ၊ အေရွ႕ ၀င္မွဴး ငေရွာက္ေျပႏွင့္ အေနာက္၀င္မွဴး ေရာက္စည္ ၊ ရႏိုင္သမွ်ေသာ အင္အားတို႕ျဖင့္ တိုက္ေလွ(၃၀)ျဖင့္ ေျမာက္ဦးနန္းေတာ္က ထြက္္ခြါခဲ့သည္။ ပထမဆံုး သူ၏ ဇာတိျဖစ္ေသာ ရမ္းၿဗဲကၽြန္းသို႕ ထြက္ခြါခဲ့ေသာ္လည္း ရမ္းၿဗဲကၽြန္းမွာ ရန္သူတို႔၏ လက္ေအာင္သုိ႕ က်ေရာက္လွ်က္ရွိေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေျမပံုၿမိဳ႕အနီးက ကၽြန္းသာယာကၽြန္း၏ ေျမာက္ဘက္ ၊ ျပင္ေခ်ာင္းအရပ္တြင္ ယာယီတပ္စခန္းခ်ေနေလသည္။
ရခိုင္လူမ်ိဳး သစၥာေဖာက္အခ်ိဳ႕တို႔ သတင္းေပးမႈေၾကာင့္ အင္း၀တပ္မ်ား၏ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။ မဟာသမတရာဇာမင္းႏွင့္ အတူ မိဖုရား ေစာမယ္ပံု အပါအ၀င္ မိဖုရား (၃)ပါး၊ သမီးေတာ္ ေမွာက္ေတာ္ႀကီး၊ ေမွာက္ေတာ္လတ္၊ သားေတာ္ ၀က္ေကာင္းႏွင့္ ေမာင္ရဲေဘာ္တို႕လည္း ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရသည္။ ထို႔အျပင္ မဟာမုနိ သြန္းစက္ေတာ္ႀကီး၊ လာဘာမုနိ သြန္းစက္ေတာ္ဘုရားႀကီး၊ ေရႊဘံုသာ မုနိသြန္းစက္ေတာ္ဘုရား၊ မာန္ေအာင္ျမင္ မုနိတို႕ အပါအ၀င္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားကို စစ္သံု႕ပန္းအျဖစ္ အမ်ားအျပားဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
ရခိုင္ျပည္၏ စစ္ဦးေခါင္းျဖစ္ေသာ စစ္သူႀကီး၊ စစ္၏ မ်က္စိျဖစ္ေသာ ဟူးရားတတ္၊ စစ္၏ နားမည္ေသာ သူလွ်ိဳ၊ စစ္၏ အားမည္ေသာ ေနာက္လိုက္ဗိုလ္ပါ ရဲမက္၊ စစ္၏ ခံတြင္းျဖစ္ေသာ သံတမန္၊ စစ္၏ အစြယ္ျဖစ္ေသာ အမတ္သူရဲေကာင္း၊ စစ္၏ ေျချဖစ္ေသာ ဆင္းေကာင္း၊ ျမင္းေကာင္း၊ စစ္အဂၤါမည္ေသာ လက္နက္ပစၥည္းမ်ား အားလံုးလည္း ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရသည္။ ထို႔အျပင္ ေျမာက္ဦးေရႊနန္းေတာ္မွာလည္း လံုး၀ မီးရိႈးဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရသည္။ ေက်ာင္းႀကီး (၃၀)၊ ေက်ာင္းငယ္ (၃၇၀၀) တို႕လည္း ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရသည္။
အမရပူရ အင္း၀ ေနျပည္ေတာ္သို႕ ဖမ္းဆီးခံရၿပီး မိဖုရား ေစာမယ္ပံု(ျမသႏၲာ)မွာ ဘိုးေတာ္ဘုရား၏ ေတာ္ေကာက္ သိမ္းပိုက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ရခုိင္ဘုရင္ မဟာသမတရာဇာမင္းတြင္လည္း နန္းက်ဘ၀ျဖင့္ သားတစ္ကဲြ မယားတစ္ကဲြျဖစ္ကာ ေနာက္ဆံုး ၁၁၄၉ ခုႏွစ္တြင္ နတ္ရြာစံ ကံေတာ္ကုန္ေလေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္က စၿပီး ရခိုင္ျပည္၏ အခ်ဳပ္အခ်ာဏာသည္လည္း စခန္းသိမ္းခဲ့ရသည္။ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀၀၀)ေက်ာ္ ကိုယ့္မင္း ၊ ကိုယ္ခ်င္းဘ၀မွာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားခဲ့ရသည္။ အင္း၀ေနျပည္ေတာ္၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀) ေနခဲ့ရၿပီး ၁၈၂၄ ခုႏွစ္ ပထမ အဂၤလိပ္ - ျမန္မာစစ္ပဲြေၾကာင့္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္သို႕ က်ေရာက္ခဲ့ၿပီး တစ္ဖန္ ဂ်ပန္၊ ယင္းကတစ္ဖန္ အဂၤလိပ္ႏွင့္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ေရးထိုးခဲ့ေသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္ခံခဲ့ၿပီး ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏို္င္ငံေတာ္ထဲတြင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ရေသာအခါလည္း ရခုိင္တို႕သည္ ၾကည္ျဖဴစြာျဖင့္ ပါ၀င္ခဲ့ၾကသည္။
သမိုင္းဆိုသည္မွာ ေဖ်ာက္ပစ္ေကာင္းသည့္ အရာမဟုတ္ေခ်။ သမိုင္းကို ေဖ်ာက္ဖို႔ႀကိဳးစားျခင္းသည္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ဇာတိကို ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႕ ႀကိဳးစားျခင္းႏွင့္တူသည္။ သမိုင္းကို အရွိတရားအတိုင္း လက္ခံျခင္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ပိုမိုေရွရႈေစသည္။ သမိုင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်းကို စာအုပ္၊ စာေပထုတ္ေ၀ခြင့္၊ သင္ၾကားပို႔ခ်ျခင္းတို႕သည္ လူမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ တိုင္းျပည္အေပၚ သစၥာရွိမႈတို႔ကို ပိုမိုေရွ႕ရႈေစပါသည္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံသစ္မွ စတင္ၿပီး ရခိုင္တို႕၏ ရင္ထဲ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ေသာ အမွတ္တရေန႔မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ရလာခဲ့သည္။ ကိုယ့္ျပည္ေထာင္၊ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခြင့္မ်ားျဖင့္ ေနထုိင္လာခဲ့ၾကေသာ လူမ်ိဳးေပါင္းမ်ားစြာသည္ ေအးအတူ ပူအမွ် ျမန္မာႏိုင္ငံထဲတြင္ အတူတကြ ေနထိုင္လွ်က္ရွိၾကသည္။ ဒီမိုကေရစီမွသည္ ဖယ္ဒရယ္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးဆီသို႕ ေရွ႕ရႈသြားသင့္ေပသည္။
ယေန႔အခါတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲရွိ ၁၃၅ မ်ိဳးေသာ လူမ်ိဳးတို႕သည္ ကိုယ္ပိုင္စာေပ ကိုယ္ပိုင္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ဖယ္ဒရယ္မူကို ေမွ်ာ္လင့္လာၾကသည္။ ဖယ္ဒရယ္ဆိုသည္မွာ ျပည္နယ္အစိုးရေတြႏွင့္ ဗဟိုအစိုးရတို႕အၾကားတြင္ က႑မ်ား ခဲြျခားသတ္မွတ္ၿပီး၊ အာဏာကို ေ၀ျခမ္း က်င့္သံုးျခင္းေခၚဆိုသည္။ ဖယ္ဒေရးရွင္းသည္လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိေသာ ျပည္နယ္မ်ားက စုေပါင္း၍ ျပည္ေထာင္စုဖဲြ႕ထားသည့္ စနစ္ျဖစသည္။ ႏိုင္ငံျခားေရးႏွင့္ ကာကြယ္ေရးကို ဗဟိုအဆင့္ျဖစ္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ (ေခၚ) ျပည္ေထာင္စုအစိုးရမွာသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိသည္။ ျပည္ေထာင္စု သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္ႏွင့္ ကိုက္ညီသည္။
ဖယ္ဒရယ္၀ါဒသည္ အဖဲြ႕၀င္ ျပည္နယ္မ်ားကို အေျခခံ၍ ဗဟိုျပဳထားသည့္ ႏိုင္ငံေရး အယူအဆတခုျဖစ္ၿပီး၊ ဗဟိုႏွင့္ ျပည္နယ္ေတြ အၾကားေသာ္လည္း၊ ျပည္နယ္တခုခ်င္း အလိုက္ေသာ္လည္းေကာင္း လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာတို႕ကို ပုိင္းျခား သတ္မွတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ဖယ္ဒရယ္၀ါဒ ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရ၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ေဖၚျပၾကရာတြင္အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာကို ဗဟိုအစိုးႏွင့္ ျပည္နယ္မ်ား အၾကား အေျခခံဥပေဒ (စာခ်ဳပ္) ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးနယ္နမိတ္ကို သတ္မွတ္ ပိုင္းျခား၍ က်င့္သံုး အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အစိုးရစနစ္တခု ျဖစ္သည္ဟု ဆိုထားေသာေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ကိုက္ညီေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၂၂၉ ႏွစ္ ရခိုင္ျပည္၏ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာက်ဆံုးျခင္း စာမ်က္ႏွာမွသည္ သမိုင္းသစ္လွပေသာ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုသို႕ ခ်ီးတက္ၾကစို႔ဟု သမိုင္းစာမ်က္ႏွာ ေဟာင္း ၂၂၉ လွန္ၾကည့္ရာမွ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာသစ္ဆီသို႔ -
ေ၀ဟင္ေအာင္
၂၅၊ ၁၊ ၂၀၁၄။
၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပၿပီး
0 comments