လာမည့္ ၂၀၁၅ တြင္း အမ်ားျပည္သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ “သမၼတ” အျဖစ္၊ ပုဂ္ၢိဳလ္ ၃ ဦးရွိေနသည္။ ႏွစ္ဦးမွာ ျပႆနာ တစ္စုံတစ္ရာမရွိေခ်။ အမ်ားစုသေဘာ က်လွ်င္ အဆင္ေျပသြားမည္ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ဦးကား အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ၿငိ ေနသည္။ ျပင္ၾကမည္ဟု အားခဲေနၾက သည္။ ထုိကိစၥကိုစဥ္းစားမိေသာအခါ ကၽြန္မသည္ ကာလတစ္ခုကိုသတိရလိုက္မိ ပါသသည္။
၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ပါတီစုံဒီမိုကေရစီေရြးေကာက္ပြဲက်င္း ပမည္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ရန္ ဆံုးျဖတ္၏။ ထိုကာလ၌ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး က ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနသည္။ ပါတီ ဗဟိုအဖြဲ႕၀င္မ်ား၊ တုိင္းစည္း႐ုံးေရးမွဴးမ်ား အားလံုးနီးပါးတစ္ေနရာ၌ တာ၀န္ယူ အေရြးခံၾကရန္ ဆံုးျဖတ္သည္။ ထုိနည္းတူ စြာ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးလည္း အေရြးခံမည္မဲဆႏၵနယ္မွာ ၎ေနအိမ္ရွိ ေသာ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္တည္း။ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းမ်ားမွတ္ပုံတင္ ကာလတြင္ သက္ဆုိင္ရာမဲဆႏၵနယ္မွ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းအခ်င္းခ်င္း “ကန္႔ကြက္ပိုင္ခြင့္”ရွိသည္။ ထိုအခါ ဗဟန္း ၿမိဳ႕နယ္မွ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း ကို ကန္႔ကြက္သူေပၚလာ၏။ ကန္႔ကြက္သူကားတုိင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရး ပါတီမွ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္၊ မဲဆႏ္ၵနယ္ကိုယ္စား လွယ္ေလာင္း “ဦးလဘန္ဂေရာင္” ျဖစ္၏။
အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ တခသုတုိ႔ကားအဓိကၿပိဳင္ ဘက္မ်ားျဖစ္ရာ၊ ဤကန္႔ကြက္မႈႏွင့္ပတ္ သက္ၿပီး ကန္႔ကြက္သူကို ဆႏၵျပျခင္း၊ ဆဲေရးျခင္း၊ တံေတြးႏွင့္ ေထြးျခင္းစသျဖင့္ တု႔ံျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ဦးလဘန္ဂေရာင္သည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ ပါ၀င္လက္မွတ္ထုိးခဲ့ ၾကေသာ တုိင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ မ်ားအနက္၊ အသက္အငယ္ဆံုးျဖစ္သည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ကိုယ္စားျပဳျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔ဇနီး မွာ ကၽြန္မတုိ႔ေရႊကူၿမိဳ႕၊ ကၽြန္မႏွင့္ တစ္ရပ္ ကြက္တည္းမွျဖစ္ရာ၊ ကၽြန္မတို႔အၿမဲဂုဏ္ယူခဲ့ရသူျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔က သူ႔ခယ္မ မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္ျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔ခယ္မ မ်ားကသူ႔ကို “ကိုႀကီးလဆန္”ဟုေခၚၾက၏။ ကၽြန္မတုိ႔က “အန္ကယ္လဆန္”ဟုေခၚ ၾကသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ကခ်င္ျပည္နယ္ အသင္းတြင္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားအတူျပဳလုပ္ ၾကသျဖင့္၊ ပို၍ရင္းႏွီးေနသည္။ ကၽြန္မက သူ႔ကိုကေလးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ဆက္ဆံၿပီးသူကလည္း ကၽြန္မကိုဆံုးမေျပာ ဆိုေလ့ရွိခဲ့သည္။ ယခု ႏိုင္ငံေရးကိစၥတြင္၊ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအား ကၽြန္မ ခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ ဦးေလးတစ္ ေယာက္က ကန္႔ကြက္ျခင္းအတြက္ ကၽြန္မတစ္မ်ဳိးခံစားရ၏။ သူမ်ားေတြကို “မုန္းတီး”ျခင္းမဟုတ္ပါ။ - ဒီကိစၥကို အန္ကယ္လဆန္ဘာျဖစ္လုိ႔ လုပ္တာလဲ။ - အန္ကယ္ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္လား။ - ပါတီညီလာခံကိုယ္စားလွယ္ကို အသံုး ခ်တာလား။ ဒါေတြသိခ်င္ေနခဲ့သည္။
သြားေမးဖို႔ေတာ့မေတြးပါ။ ဖုန္းဆက္ဖို႔ လည္း ယခုေခတ္ကို လက္လွမ္းမမီေသး။ ဤသို႔ျဖစ္ေနဆဲ။ ကၽြန္မက ကိုယ့္ကိစၥႏွင့္ ကိုယ္ အေနာ္ရထာလမ္းမႀကီးကိုျဖတ္ကူး ေနသည္။ ၃၃ လမ္းထဲ ေလထန္ကုန္းဘက္ သြားရန္ျဖစ္၏။ ဤတြင္ ကၽြန္မႏွင့္ မလွမ္း မကမ္းမွာ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ကိုယ္လံုးထြားထြား၊ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ ေယာက္ျမန္မာ၀တ္စုံ၀တ္ထားသကဲ့သို႔ထင္ ရေသာ လူတစ္ဦးကလည္း မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္မွျဖတ္ကူးသည္။ သူ႔ကိုကၽြန္မမွတ္မိ၏။ သူကလည္းကၽြန္မကိုမွတ္မိ၏။ လမ္း လယ္ေခါင္ႀကီးမွာပင္သူကၽြန္မဆီကပ္လာ ၿပီးေအာ္ေခၚသည္။ “အန္တီေမႏွင္း”တဲ့။ “ဟမ္ အန္တီ ပါလား” ကၽြန္မလည္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ ကၽြန္မတို႔ခ်င္းေ၀းေနခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာ ၾကာ အိမ္နီးခ်င္းေတြဖို႔မွတ္မိၾကျခင္းပါ။ သူကားအန္ကယ္လဆန္၏ တစ္ဦးတည္း ေသာသားျဖစ္၏။ အန္တီက ကၽြန္မလက္ေမာင္းကိုတြဲ ၿပီး လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းဆီေခၚသြား ရင္း၊ “အန္တီအေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္”ဟုဆိုသည္။ သူတို႔ေနအိမ္က ၃၅ လမ္း၊ (၃၆ လားမမွတ္မိ) အစိုးရတုိက္ခန္း မွာျဖစ္ရာ၊ ယခုကၽြန္မတုိ႔ရပ္ေနေသာ ၃၃ လမ္းထိပ္ႏွင့္ မေ၀းေတာ့ေခ်။ “လုိက္မယ္။ လိုက္မယ္၊ အန္တီမွာ အန္ကယ္လဆန္ကိုေမးစရာရွိလို႔” သူ႔ကို ဖြင့္မေျပာေသာစကားတစ္ခုက “မေသခင္ ေမးမွ” ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အန္တီေလးႏွင့္ ကၽြန္မတြဲၿပီး၊ စကားတ ေျပာေျပာႏွင့္ လမ္းထဲ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔တိုက္ခန္းသို႔တက္ခဲ့ၾကသည္။ (ဤ ျမင္ကြင္းကားသာမန္မဟုတ္ေပ။ တစ္ေယာက္က ျဖဴျဖဴေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ႏိုင္ငံျခားသား႐ုပ္ပုံတစ္ေယာက္က ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးျမင္ ကြင္းမွာ ထင္းေနပုံရ၏။) ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္၊ ထိုက္တိုက္ခန္း၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏သစၥာရွိေသာ၊ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕ နယ္တာ၀န္ခံက တုိက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ျမင္သြားခဲ့ၿပီး၊ ဤအမ်ဳိးသမီးကား တစညႏွင့္ ေပါင္းေနၿပီ၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္အစည္းအေ၀းလုပ္သည္ ဟုယူဆကာျပန္ဆင္းခ်ိန္ကိုေစာင့္ၾကည့္ မွတ္သားလ်က္၊ ေနာက္ေန႔တြင္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၌ ေရႊေပလႊာႀကဲခဲ့ေပ သည္။ ထိုစာကို အမွတ္မွတ္ကာ ကၽြန္မ အား က်ဥ္ေရွာင္သူမ်ားရွိခဲ့၏။ တရားက်စရာေကာင္းပါ၏။
ကၽြန္မခမ်ာ ကားဒါေတြကို မသိရွာ ပါ။ အန္ကယ္လဆန္မေသခင္ ဒီကိစၥေမးရမယ္ဟုေဇာ္ႏွင့္ သြားခဲ့ျခင္းပါ။ အန္ကယ္ ကို ဧည့္ခန္းမွာပင္ ပတ္လက္ကုလားထိုင္ ၌ သက္သက္သာသာထုိင္ေနသည္ကိုေတြ႕ ရ၏။ ကၽြန္မက အန္ကယ္ေဘးၾကမ္းျပင္၌ ထုိင္ခ်ရင္းအန္ကယ္ေနသာရဲ႕လားတစ္ခြန္းပဲေမးၿပီး၊ သိခ်င္တာေမးခ်လိုက္သည္။“အန္ကယ္ေဒၚစုကိုကန္႔ကြက္တာ အန္ကယ္ဘာသာကန္႔ကြက္တာလား၊ ပါတီကခိုင္းတာလား” ဤတြင္ အဆုိးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အန္ကယ္လဆန္ဂေရာင္ ၏ျဖဴေသာမ်က္ႏွာက ေဒါသျဖင့္ နီရဲလာ ကာ၊ ကုလားထိုင္လက္တန္းကိုသူ႔လက္ ၀ါးျဖင့္ပုတ္ခ်လုိက္၏။ “ငါ့ကို ဘယ္သူကခိုင္းလို႔ရမွာလဲကြ၊ ငါက ဘယ္သူခိုင္းတာကို လုပ္ရမွာလဲ”ဟု ေအာ္ေလသည္။
ကၽြန္မလည္း မ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း “ဟုတ္ကဲ့အန္ကယ္.. မိစံေမက အဲဒါသိခ်င္တာပါ” (သူက ကၽြန္မကို မိစံေမဟုေခၚေလးရွိသသည္။) “ႏို႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ အန္ကယ္ကကန္႔ကြက္တာ လဲ” “ဟ ငါက ဗဟန္းကိုယ္စားလွယ္ ေလာင္းေလ၊ သူကဗဟန္းမွာ လာၿပိဳင္ ေတာ့ ငါကကန္႔ကြက္တာေပါ့။ သူဟာ သူတျခားၿမိဳ႕နယ္မွာ ၿပိဳင္ရင္ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး” “ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ဒါနဲ႔ ဒီ ဒီေပါ့ေလ ကိုယ္စားလွယ္ဟာ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ မပတ္သက္ရဘူးဆိုတာ ဒါက” ကၽြန္မခမ်ာ သူ႔ကိုငယ္ေၾကာက္မို႔ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ျဖစ္ရ၏။ သူက ေရ ေႏြးၾကမ္းတစ္ငုံေမာ့သည္။ ေဘးမွခပ္လန္႔ လန္႔ျဖစ္ေနရွာေသာ အန္တီက “အန္တီ အပူေသာက္မလား၊ အေအးလား”ဟု တုိးတိုးေမးသည္။ ကၽြန္မက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဟုအမူအရာျဖင့္သာျပမိ၏။
“အဲဒါ သူ႔အေဖလုပ္ခဲ့တဲ့ ဥပေဒပဲေလ” အန္ကယ္အသံနည္းနည္းေပ်ာ့လာ သည္။ “ဥပေဒ အခန္း (—–) အပိုဒ္ (—-)မွာပါတယ္။ နင့္မွာမရွိရင္စာၾကည့္တုိက္မွာသြားရွာဖတ္” ကၽြန္မခပ္ေၾကာက္ ေၾကာက္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပရ၏။ သူေျပာ ေသာအခန္းႏွင့္ အပိုဒ္မ်ားကို မမွတ္ႏိုင္ ေပ။ သူကမူ အလြတ္ရြတ္ျပေနသည္။ “ဒီလိုျဖစ္တာကြ” ေအး အဲဒါေသာက္လိုက္ ဦး” အန္တီယူလာေသာ စပါကလင္ကို ေမးေငါ့ၿပီးေျပာသည္။ ကၽြန္မလွမ္းယူ ေသာက္ရ၏။
“၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒဆြဲဖို႔တုိင္းျပဳ ျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြေရြးခ်ယ္ရ တယ္။ ဥပေဒဆြဲတဲ့ညီလာခံလုပ္တယ္။ အျမန္လုပ္ရတာဆုိေတာ့ ခုလပဲအခ်ိန္ယူ ခဲ့တယ္” “ဟုတ္ကဲ့ အဲဒါသိပါတယ္”
“ေအး မိစံေမနင္မွတ္ထား၊ အဲဒီ အစည္းအေ၀းလုပ္တဲ့အခ်ိန္က ဗမာျပည္ မွာ “၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္” ေခတ္စားေနတဲ့ အခ်ိန္ ကၽြန္ဘ၀ပဲရွိေသးတဲ့အခ်ိန္အား လံုး၀ံသာစိတ္ဓာတ္ရွိရတယ္လုိ႔ ႏႈိးေဆာ္ ေနတာ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္ကယ္”
“အဲဒါ အစည္းအေ၀းလုပ္ေတာ့ ေန႔လည္ပိုင္းခဏနားတယ္။ ထမင္းစား ခ်ိန္ေပါ့။ အဲေတာ့ အမတ္ေတြလည္း စားေသာက္ၿပီး အခန္းထဲျပန္လာ၊ အစည္း အေ၀းမစခင္ဟိုဟာဒီဟာေျပာၾကတာေပ့ါ။ အဲဒီမွာ ဘာေျပာၾကလဲဆုိေတာ့ ေနာက္ တီးေနာက္ေတာက္လူက “က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ၀ံသာမႏုႏိုင္ဘူး၊ ၀မ္းစာပဲလုရမယ္”လုိ႔ ေျပာတာ။
အဲဒါကိုအခန္းထဲျပန္၀င္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကၾကားသြားတာ။ ၾကားလည္းၾကားေရာဘာေျပာေကာင္းမ လဲ၊ သူ႔လူေတြကို ဆဲေတာ့တာ။ “ဘယ္သူလဲကြ ၀မ္းစာလုခ်င္တာ” “ေအး ၀မ္းစာေတာ့မရဘူး။ --ီး စာပဲ ရမယ္”တဲ့။
ကၽြန္မၾကက္သီးထသြားပါသည္။ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ တုိင္းျပည္အေပၚ က႐ုဏေဒါေသာႏွင့္ ေျပာရွာတာျဖစ္ပါမည္။ “အဲဒါနဲ႔ ဒါေလာက္၀ံသာႏုမျဖစ္ခ်င္ ၾကတဲ့သူေတြ၊ ကိုယ့္အမ်ဳိးမေစာင့္ခ်င္တဲ့ လူေတြ အမတ္ေလာင္းအရည္အခ်င္းထဲ မွာ ထည့္လုိက္ႏိုင္ငံျခားသားႏွင့္ လံုး၀မ ပတ္သက္ရႏိုင္ငံျခားအေထာက္အပံ့မယူရ လုိ႔” အန္ကယ္လဆန္ဂေရာင္ကြယ္လြန္ ခဲ့တာပင္ၾကာခဲ့ၿပီ။
ကၽြန္မမ်က္စိထဲတြင္ ေဒါသတႀကီးျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာေတြ နီရဲေနေသာ၊ ကခ်င္အမ်ဳိးသားစစ္စစ္၊ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂ္ၢိဳလ္ပင္လုံကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီး ၏ ႐ုပ္ပုံလႊာကား၊ ပ်ပ်ထင္ေနဆဲပါ။
“သူ႔ အေဖလုပ္ခဲ့တဲ့ဥပေဒပဲေလ” ဟူ ေသာ အသံႀကီးကလည္း “ဟိန္း” ေနဆဲပါ။ ..
၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ပါတီစုံဒီမိုကေရစီေရြးေကာက္ပြဲက်င္း ပမည္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ရန္ ဆံုးျဖတ္၏။ ထိုကာလ၌ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး က ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနသည္။ ပါတီ ဗဟိုအဖြဲ႕၀င္မ်ား၊ တုိင္းစည္း႐ုံးေရးမွဴးမ်ား အားလံုးနီးပါးတစ္ေနရာ၌ တာ၀န္ယူ အေရြးခံၾကရန္ ဆံုးျဖတ္သည္။ ထုိနည္းတူ စြာ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးလည္း အေရြးခံမည္မဲဆႏၵနယ္မွာ ၎ေနအိမ္ရွိ ေသာ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္တည္း။ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းမ်ားမွတ္ပုံတင္ ကာလတြင္ သက္ဆုိင္ရာမဲဆႏၵနယ္မွ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းအခ်င္းခ်င္း “ကန္႔ကြက္ပိုင္ခြင့္”ရွိသည္။ ထိုအခါ ဗဟန္း ၿမိဳ႕နယ္မွ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း ကို ကန္႔ကြက္သူေပၚလာ၏။ ကန္႔ကြက္သူကားတုိင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရး ပါတီမွ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္၊ မဲဆႏ္ၵနယ္ကိုယ္စား လွယ္ေလာင္း “ဦးလဘန္ဂေရာင္” ျဖစ္၏။
အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ တခသုတုိ႔ကားအဓိကၿပိဳင္ ဘက္မ်ားျဖစ္ရာ၊ ဤကန္႔ကြက္မႈႏွင့္ပတ္ သက္ၿပီး ကန္႔ကြက္သူကို ဆႏၵျပျခင္း၊ ဆဲေရးျခင္း၊ တံေတြးႏွင့္ ေထြးျခင္းစသျဖင့္ တု႔ံျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ဦးလဘန္ဂေရာင္သည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ ပါ၀င္လက္မွတ္ထုိးခဲ့ ၾကေသာ တုိင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ မ်ားအနက္၊ အသက္အငယ္ဆံုးျဖစ္သည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ကိုယ္စားျပဳျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔ဇနီး မွာ ကၽြန္မတုိ႔ေရႊကူၿမိဳ႕၊ ကၽြန္မႏွင့္ တစ္ရပ္ ကြက္တည္းမွျဖစ္ရာ၊ ကၽြန္မတို႔အၿမဲဂုဏ္ယူခဲ့ရသူျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔က သူ႔ခယ္မ မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္ျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔ခယ္မ မ်ားကသူ႔ကို “ကိုႀကီးလဆန္”ဟုေခၚၾက၏။ ကၽြန္မတုိ႔က “အန္ကယ္လဆန္”ဟုေခၚ ၾကသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ကခ်င္ျပည္နယ္ အသင္းတြင္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားအတူျပဳလုပ္ ၾကသျဖင့္၊ ပို၍ရင္းႏွီးေနသည္။ ကၽြန္မက သူ႔ကိုကေလးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ဆက္ဆံၿပီးသူကလည္း ကၽြန္မကိုဆံုးမေျပာ ဆိုေလ့ရွိခဲ့သည္။ ယခု ႏိုင္ငံေရးကိစၥတြင္၊ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအား ကၽြန္မ ခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ ဦးေလးတစ္ ေယာက္က ကန္႔ကြက္ျခင္းအတြက္ ကၽြန္မတစ္မ်ဳိးခံစားရ၏။ သူမ်ားေတြကို “မုန္းတီး”ျခင္းမဟုတ္ပါ။ - ဒီကိစၥကို အန္ကယ္လဆန္ဘာျဖစ္လုိ႔ လုပ္တာလဲ။ - အန္ကယ္ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္လား။ - ပါတီညီလာခံကိုယ္စားလွယ္ကို အသံုး ခ်တာလား။ ဒါေတြသိခ်င္ေနခဲ့သည္။
သြားေမးဖို႔ေတာ့မေတြးပါ။ ဖုန္းဆက္ဖို႔ လည္း ယခုေခတ္ကို လက္လွမ္းမမီေသး။ ဤသို႔ျဖစ္ေနဆဲ။ ကၽြန္မက ကိုယ့္ကိစၥႏွင့္ ကိုယ္ အေနာ္ရထာလမ္းမႀကီးကိုျဖတ္ကူး ေနသည္။ ၃၃ လမ္းထဲ ေလထန္ကုန္းဘက္ သြားရန္ျဖစ္၏။ ဤတြင္ ကၽြန္မႏွင့္ မလွမ္း မကမ္းမွာ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ကိုယ္လံုးထြားထြား၊ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ ေယာက္ျမန္မာ၀တ္စုံ၀တ္ထားသကဲ့သို႔ထင္ ရေသာ လူတစ္ဦးကလည္း မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္မွျဖတ္ကူးသည္။ သူ႔ကိုကၽြန္မမွတ္မိ၏။ သူကလည္းကၽြန္မကိုမွတ္မိ၏။ လမ္း လယ္ေခါင္ႀကီးမွာပင္သူကၽြန္မဆီကပ္လာ ၿပီးေအာ္ေခၚသည္။ “အန္တီေမႏွင္း”တဲ့။ “ဟမ္ အန္တီ ပါလား” ကၽြန္မလည္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ ကၽြန္မတို႔ခ်င္းေ၀းေနခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာ ၾကာ အိမ္နီးခ်င္းေတြဖို႔မွတ္မိၾကျခင္းပါ။ သူကားအန္ကယ္လဆန္၏ တစ္ဦးတည္း ေသာသားျဖစ္၏။ အန္တီက ကၽြန္မလက္ေမာင္းကိုတြဲ ၿပီး လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းဆီေခၚသြား ရင္း၊ “အန္တီအေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္”ဟုဆိုသည္။ သူတို႔ေနအိမ္က ၃၅ လမ္း၊ (၃၆ လားမမွတ္မိ) အစိုးရတုိက္ခန္း မွာျဖစ္ရာ၊ ယခုကၽြန္မတုိ႔ရပ္ေနေသာ ၃၃ လမ္းထိပ္ႏွင့္ မေ၀းေတာ့ေခ်။ “လုိက္မယ္။ လိုက္မယ္၊ အန္တီမွာ အန္ကယ္လဆန္ကိုေမးစရာရွိလို႔” သူ႔ကို ဖြင့္မေျပာေသာစကားတစ္ခုက “မေသခင္ ေမးမွ” ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အန္တီေလးႏွင့္ ကၽြန္မတြဲၿပီး၊ စကားတ ေျပာေျပာႏွင့္ လမ္းထဲ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔တိုက္ခန္းသို႔တက္ခဲ့ၾကသည္။ (ဤ ျမင္ကြင္းကားသာမန္မဟုတ္ေပ။ တစ္ေယာက္က ျဖဴျဖဴေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ႏိုင္ငံျခားသား႐ုပ္ပုံတစ္ေယာက္က ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးျမင္ ကြင္းမွာ ထင္းေနပုံရ၏။) ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္၊ ထိုက္တိုက္ခန္း၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏သစၥာရွိေသာ၊ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕ နယ္တာ၀န္ခံက တုိက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ျမင္သြားခဲ့ၿပီး၊ ဤအမ်ဳိးသမီးကား တစညႏွင့္ ေပါင္းေနၿပီ၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္အစည္းအေ၀းလုပ္သည္ ဟုယူဆကာျပန္ဆင္းခ်ိန္ကိုေစာင့္ၾကည့္ မွတ္သားလ်က္၊ ေနာက္ေန႔တြင္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၌ ေရႊေပလႊာႀကဲခဲ့ေပ သည္။ ထိုစာကို အမွတ္မွတ္ကာ ကၽြန္မ အား က်ဥ္ေရွာင္သူမ်ားရွိခဲ့၏။ တရားက်စရာေကာင္းပါ၏။
ကၽြန္မခမ်ာ ကားဒါေတြကို မသိရွာ ပါ။ အန္ကယ္လဆန္မေသခင္ ဒီကိစၥေမးရမယ္ဟုေဇာ္ႏွင့္ သြားခဲ့ျခင္းပါ။ အန္ကယ္ ကို ဧည့္ခန္းမွာပင္ ပတ္လက္ကုလားထိုင္ ၌ သက္သက္သာသာထုိင္ေနသည္ကိုေတြ႕ ရ၏။ ကၽြန္မက အန္ကယ္ေဘးၾကမ္းျပင္၌ ထုိင္ခ်ရင္းအန္ကယ္ေနသာရဲ႕လားတစ္ခြန္းပဲေမးၿပီး၊ သိခ်င္တာေမးခ်လိုက္သည္။“အန္ကယ္ေဒၚစုကိုကန္႔ကြက္တာ အန္ကယ္ဘာသာကန္႔ကြက္တာလား၊ ပါတီကခိုင္းတာလား” ဤတြင္ အဆုိးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အန္ကယ္လဆန္ဂေရာင္ ၏ျဖဴေသာမ်က္ႏွာက ေဒါသျဖင့္ နီရဲလာ ကာ၊ ကုလားထိုင္လက္တန္းကိုသူ႔လက္ ၀ါးျဖင့္ပုတ္ခ်လုိက္၏။ “ငါ့ကို ဘယ္သူကခိုင္းလို႔ရမွာလဲကြ၊ ငါက ဘယ္သူခိုင္းတာကို လုပ္ရမွာလဲ”ဟု ေအာ္ေလသည္။
ကၽြန္မလည္း မ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း “ဟုတ္ကဲ့အန္ကယ္.. မိစံေမက အဲဒါသိခ်င္တာပါ” (သူက ကၽြန္မကို မိစံေမဟုေခၚေလးရွိသသည္။) “ႏို႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ အန္ကယ္ကကန္႔ကြက္တာ လဲ” “ဟ ငါက ဗဟန္းကိုယ္စားလွယ္ ေလာင္းေလ၊ သူကဗဟန္းမွာ လာၿပိဳင္ ေတာ့ ငါကကန္႔ကြက္တာေပါ့။ သူဟာ သူတျခားၿမိဳ႕နယ္မွာ ၿပိဳင္ရင္ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး” “ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ဒါနဲ႔ ဒီ ဒီေပါ့ေလ ကိုယ္စားလွယ္ဟာ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ မပတ္သက္ရဘူးဆိုတာ ဒါက” ကၽြန္မခမ်ာ သူ႔ကိုငယ္ေၾကာက္မို႔ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ျဖစ္ရ၏။ သူက ေရ ေႏြးၾကမ္းတစ္ငုံေမာ့သည္။ ေဘးမွခပ္လန္႔ လန္႔ျဖစ္ေနရွာေသာ အန္တီက “အန္တီ အပူေသာက္မလား၊ အေအးလား”ဟု တုိးတိုးေမးသည္။ ကၽြန္မက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဟုအမူအရာျဖင့္သာျပမိ၏။
“အဲဒါ သူ႔အေဖလုပ္ခဲ့တဲ့ ဥပေဒပဲေလ” အန္ကယ္အသံနည္းနည္းေပ်ာ့လာ သည္။ “ဥပေဒ အခန္း (—–) အပိုဒ္ (—-)မွာပါတယ္။ နင့္မွာမရွိရင္စာၾကည့္တုိက္မွာသြားရွာဖတ္” ကၽြန္မခပ္ေၾကာက္ ေၾကာက္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပရ၏။ သူေျပာ ေသာအခန္းႏွင့္ အပိုဒ္မ်ားကို မမွတ္ႏိုင္ ေပ။ သူကမူ အလြတ္ရြတ္ျပေနသည္။ “ဒီလိုျဖစ္တာကြ” ေအး အဲဒါေသာက္လိုက္ ဦး” အန္တီယူလာေသာ စပါကလင္ကို ေမးေငါ့ၿပီးေျပာသည္။ ကၽြန္မလွမ္းယူ ေသာက္ရ၏။
“၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒဆြဲဖို႔တုိင္းျပဳ ျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြေရြးခ်ယ္ရ တယ္။ ဥပေဒဆြဲတဲ့ညီလာခံလုပ္တယ္။ အျမန္လုပ္ရတာဆုိေတာ့ ခုလပဲအခ်ိန္ယူ ခဲ့တယ္” “ဟုတ္ကဲ့ အဲဒါသိပါတယ္”
“ေအး မိစံေမနင္မွတ္ထား၊ အဲဒီ အစည္းအေ၀းလုပ္တဲ့အခ်ိန္က ဗမာျပည္ မွာ “၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္” ေခတ္စားေနတဲ့ အခ်ိန္ ကၽြန္ဘ၀ပဲရွိေသးတဲ့အခ်ိန္အား လံုး၀ံသာစိတ္ဓာတ္ရွိရတယ္လုိ႔ ႏႈိးေဆာ္ ေနတာ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္ကယ္”
“အဲဒါ အစည္းအေ၀းလုပ္ေတာ့ ေန႔လည္ပိုင္းခဏနားတယ္။ ထမင္းစား ခ်ိန္ေပါ့။ အဲေတာ့ အမတ္ေတြလည္း စားေသာက္ၿပီး အခန္းထဲျပန္လာ၊ အစည္း အေ၀းမစခင္ဟိုဟာဒီဟာေျပာၾကတာေပ့ါ။ အဲဒီမွာ ဘာေျပာၾကလဲဆုိေတာ့ ေနာက္ တီးေနာက္ေတာက္လူက “က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ၀ံသာမႏုႏိုင္ဘူး၊ ၀မ္းစာပဲလုရမယ္”လုိ႔ ေျပာတာ။
အဲဒါကိုအခန္းထဲျပန္၀င္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကၾကားသြားတာ။ ၾကားလည္းၾကားေရာဘာေျပာေကာင္းမ လဲ၊ သူ႔လူေတြကို ဆဲေတာ့တာ။ “ဘယ္သူလဲကြ ၀မ္းစာလုခ်င္တာ” “ေအး ၀မ္းစာေတာ့မရဘူး။ --ီး စာပဲ ရမယ္”တဲ့။
ကၽြန္မၾကက္သီးထသြားပါသည္။ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ တုိင္းျပည္အေပၚ က႐ုဏေဒါေသာႏွင့္ ေျပာရွာတာျဖစ္ပါမည္။ “အဲဒါနဲ႔ ဒါေလာက္၀ံသာႏုမျဖစ္ခ်င္ ၾကတဲ့သူေတြ၊ ကိုယ့္အမ်ဳိးမေစာင့္ခ်င္တဲ့ လူေတြ အမတ္ေလာင္းအရည္အခ်င္းထဲ မွာ ထည့္လုိက္ႏိုင္ငံျခားသားႏွင့္ လံုး၀မ ပတ္သက္ရႏိုင္ငံျခားအေထာက္အပံ့မယူရ လုိ႔” အန္ကယ္လဆန္ဂေရာင္ကြယ္လြန္ ခဲ့တာပင္ၾကာခဲ့ၿပီ။
ကၽြန္မမ်က္စိထဲတြင္ ေဒါသတႀကီးျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာေတြ နီရဲေနေသာ၊ ကခ်င္အမ်ဳိးသားစစ္စစ္၊ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂ္ၢိဳလ္ပင္လုံကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီး ၏ ႐ုပ္ပုံလႊာကား၊ ပ်ပ်ထင္ေနဆဲပါ။
“သူ႔ အေဖလုပ္ခဲ့တဲ့ဥပေဒပဲေလ” ဟူ ေသာ အသံႀကီးကလည္း “ဟိန္း” ေနဆဲပါ။ ..
မ်ိဳးဖ်က္ စာရင္း
From Facebook
0 comments