ဤေသတမ္းစာသည္ ဗမာအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းမွ သူမကြယ္လြန္မွီ ဗမာေခါင္းေဆာင္ တခ်ိဳ႕အား အမွာ ထားခဲ့ေသာ ေသတမ္းစာျဖစ္သည္။

ရခိုင္ကို အထင္ေသးမိလို႕ ဗမာဦးေခါင္းအေေနာက္ကို ၫြတ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီေတာ့ရခိုင္ကို ဘယ္ေတာ့အခါမွ အထင္မေသးႏွင့္။ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ကိုၾကည့္ၿပီး သတိထားရမယ္။ ရခိုင္ေတြဟာ ရာဇဝင္ႀကီးသေလာက္ မာနႀကီးတယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အထင္ႀကီးတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ သမိုင္းေၾကႊးမဆပ္ႏိုင္ေအာင္၊ နလံမထူႏိုင္ေအာင္ မင္းတို႕တေတြ ဆြမ္းေဆာင္တတ္ရမယ္။

႐ွမ္းဆိုတဲ့လူမ်ိဳးေတြလည္း ေတာင္ေပၚေန ေတာင္ေပၚစား၊ သူတို႕အထက္ကဆိုရင္ ငွက္ပ်ံသြားတာကိုလည္း မလိုခ်င္ဘူး။ မေလွ်ာ့တဲ့ဇြဲဟာ ႐ွမ္းေတြမွာ႐ွိတယ္။ ဗမာကို ရာဇဝင္ၾကည့္ၿပီး ဓါးေသြးတိုက္ရမယ္ဆိုတဲ့ စကားပံုဟာ တစ္ေန႕ေန႕ေတာ့ ဒီျပႆနာ ေပၚလာမယ္။ ေတာင္ေပၚသားဟာ ေတာင္ေပၚသားအသိထက္ မေက်ာ္လႊားမိေစဖို႕ ၾကပ္ၾကပ္ သတိထားရမယ္။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကီးထြား လာခဲ့ရင္ ဒါဟာဗမာ့ရန္သူဘဲ။ ျပတ္သားတဲ့နည္းကို က်င့္သံုးရမယ္။

ကရင္ဆိုတာလည္း တို႕တေတြရဲ့ စိတ္မခ်ႏိုင္တဲ့ စကားေျပာရင္ ေျပာသလိုလုပ္တတ္တဲ့ ဝါဒ႐ွိတယ္။ ဒါဟာရန္သူတစ္မ်ိဳးဘဲ။ ဘဝကို ေျမေတာင္ေျမွာက္မေပးႏွင့္။ လက္ျမန္ေျချမန္ ဝါဒ႐ွိတယ္။ သတိလစ္ရင္ လစ္သလို ဗမာေတြ အသက္႐ႉက်ပ္လိမ့္မယ္။

ဓါး႐ွည္၊ ဓါးခႊ်န္ေတြကိုကိုင္ၿပီး ေရခဲေတာင္မွာ ေပ်ာ္ပိုက္တဲ့ ကခ်င္ေတြကလည္း မႏၲေလးကိုေတာင္ သူတို႕ၿမိဳ႕ဆိုၿပီး ေတာင္ဘက္တစ္ခြင္ကို သူတို႕ေဒသျဖစ္ဖို႕ ရည္မွန္းထားတယ္။ သူတို႕က ပင္လယ္ငါးကို စားမယ္တဲ့။ မင္းတို႕ဗမာေတြရဲ့ သခင္ဘဝကို ရေအာင္ ဖန္တီးမယ္တဲ့။ ဘယ္လိုပဲဆိုဆို ငါတို႕တစ္ေတြဟာ လက္ဦးထားဖို႕က အေရးႀကီးတယ္။ မၫွာနဲ႕ ၫွာရင္နာမယ္။ ဗမာေတြ သတိထားၾက။

သမိုင္း႐ွည္ၿပီး တိုးတက္ခဲ့တဲ့ မြန္ဆိုတာလည္း ယေန႕ ဗမာေတြေအာက္ ေရာက္ေနေပမယ့္ ဒဂံုဆိုတာ မြန္စကားျဖစ္လို႕ ရန္ကုန္မွာ မြန္နန္းေဆာက္မယ္တဲ့။ မြန္ေတြရဲ့သတၲိကို ေ႐ႊတိဂံုဘုရားမွာ ျမင္ေစရမယ္တဲ့။ ဆိုလိုတာကေတာ့ကြာ ရန္ကုန္ဆိုတာ မြန္ျပည္ျဖစ္ရမယ္ ဆိုတာပဲ။ အတိတ္က သူပိုင္တယ္ ငါပိုင္တယ္ဆိုတာ ဗမာေတြ နားမလည္ဘူး။ လက္႐ွိမွာ ဘယ္လို႐ွိေနသလဲ။ ႐ွိေနသလိုဘဲ ထိန္းထား တတ္ရမယ္။ မြန္ဆိုတာ သည္းမခံတတ္ဘူး။ မလိုလားရင္ ေတာ္လွန္တတ္တယ္။

ေဒါင္းအေတာင္ခတ္ရင္ ေတာ႐ွင္းရမယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေဒါင္းေအာင္လံေအာက္က မလြတ္ေစရဘူး။ ေဒါင္းေအာင္လံကိုဘဲ ငါသိတယ္။ ေဒါင္းကိုပယ္ ဘာကိုမွ ငါမလုိလားဘူး။ တို႕ဗမာေတြကလည္း သူတလို ငါတမင္းနဲ႕ ညီၫြတ္မႈ မ႐ွိၾကဘူး။ အခ်င္းခ်င္း ညီၫြတ္မႈ႐ွိမွ သာယာမယ္။ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရး အာဏာကို ထိန္းထားႏိုင္မယ္။ ပုဂၢိဳလ္အခ်င္းခ်င္း မေၾကနပ္မႈကို ႏိုင္ငံေရးမွာ မေရာေထြးသင့္ဘူး။

ဒီေတာ့ ငါမေသခင္ေနာက္ဆံုးမွာခဲ့ခ်င္တယ္။ ဒါကို မင္းတို႕တေတြ မေစာင့္ထိမ္းရင္ သူ႕ကြၽန္ျပန္ျဖစ္မယ္။ ဗမာဟာ ဗမာပဲ။ ကမၻာမွာ ဗမာေတြ႐ွိသေ႐ြ႕ ထာဝရ ႐ွင္သန္ေနမယ္ဆိုတဲ့ ကတိတစ္ခုကို ငါေတာင္းခ်င္တယ္။ မင္းတို႕ ကတိေပးရင္ ငါေသေပ်ာ္ၿပီ။ ႏို႕မဟုတ္ရင္ ငါေသမေပ်ာ္ဘူး။ တမလြန္ဘဝကလည္း ဗမာေတြ ကြၽန္ျဖစ္တာကို မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ဗမာေတြအခ်င္းခ်င္း ဘာေတြဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးကို တျခားလူမ်ိဳးေတြဆီကိုမေရာက္ေစဖို႕။ အေရးႀကီးတဲ့အခါ ဗမာေတြအခ်င္းခ်င္း ေသြးစည္းၿပီး တပါးရန္ကို ကာကြယ္ရမယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ သူတလူငါတမင္း ဝါဒကို စြန္႕ရမယ္။ ဗမာဟာ မဟာဗမာျဖစ္ဖို႕ အဓိကပဲ။ ငါလိုခ်င္တာဒါပဲ။
သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ လွည္းသမား တဦး၏ သားျဖစ္သည္။ ျပည္ၿမိဳ႕အနီး ႐ြာတ႐ြာတြင္ ေမြးဖြားသည္။ ထို႐ြာမွာ ျမန္မာမင္း အဆက္ဆက္တုိ႕၏ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ၿဗိတိသွ်တုိ႔ သိမ္းပိုက္လိုက္ေသာ ပဲခူးနယ္ စပ္ၾကားတြင္ တည္ရွိသည္။ ႐ုိးရာဓေလ့ အတုိင္း ငယ္စဥ္က မိမိဖြားရာ ဇာတိရွိ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ပညာ သင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ မႏၲေလး ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္၌ ဆက္လက္ ပညာ သင္ယူခဲ့၏။ ထုိအခါ သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ၿဗိတိသွ်တုိ႕က ေနာက္ဆုံးမင္းဆက္ ျမန္မာဘုရင္ကို နန္းခ်သည့္ အေရးအခင္း၌ ကုိယ္ေတြ႕ မ်က္ျမင္ ၾကံဳခဲ့ရသည္။ ၁၈၉၄ ခုႏွစ္တြင္ စာပုံႏွိပ္စက္ တခု၌ ဝင္ေရာက္ အလုပ္လုပ္ရန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႕ လာခဲ့ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္၌ ဆရာလြန္းဟု တြင္သည္။ ထုိအမည္မွာ မူလ အမည္ကုိ အနည္းငယ္ လႊဲေျပာင္းထားေသာ အမည္ ျဖစ္သည္။ (အဂၤလိပ္တုိ႕၌ အမည္ေရွ႕တြင္ ေမာင္၊ ကို၊ ဦး၊ ဆရာ စေသာ ဂုဏဝုဒိၶကို ေဖာ္ျပသည့္ အေလ့အထ မရွိေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငယ္စဥ္က ေမာင္လြန္း၊ လူပ်ဳိ႐ြယ္၌ ကိုလြန္း၊ အသက္ႀကီးေသာ အခါ ဦးလြန္း၊ ဆရာသမား ျဖစ္လာေသာ အခါ ဆရာလြန္း ဟူ၍ အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းလဲလာပုံကုိ အဂၤလိပ္ သတင္းစာဖတ္ပ ရိသတ္တုိ႕ ႐ုတ္တရက္ နားလည္ရန္ ခက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာလြန္း အေၾကာင္းကို ေရးသားရာ၌ ထိုအမည္သည္ အနည္းငယ္ ေျပာင္းလဲလာေသာ အမည္ဟု သိလြယ္ေအာင္ ေရးျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာသာျပန္သူ) ထုိ႕ေနာက္ ဆရာလြန္းသည္ ျပဇာတ္မ်ားကို ေရးသည္။ သူေရးေသာ ျပဇာတ္မ်ားမွာ ပုဒ္ေရ ၈ဝ ခန္႕ ရွိသည္။

ဆရာလြန္းသည္ နေဘထပ္ ကာရံမ်ားႏွင့္ ကဗ်ာသီကုံး ေရးသားရာ၌ အလြန္ သြက္သြက္လက္လက္ ေရးသားတတ္သည္ ျဖစ္ရကား၊ ယင္းအရည္အခ်င္းသည္ သူသတင္းစာ ေလာကထဲသို႕ ဝင္ေရာက္ရာ၌ မ်ားစြာ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေလသည္။ သတင္းစာ လုပ္ငန္းထဲသို႕ ဝင္လာ ခါစ၌ ေမာ္လၿမဳိင္တြင္ ထုတ္ေဝေသာ သတင္းစာတြင္ ပထမ ေဆာင္႐ြက္သည္။ သို႕ေသာ္ မၾကာမီ ၁၉၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ထုတ္ေဝေသာ သူရိယ သတင္းစာတြင္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ရာ ႏုိင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စား လာေလသည္။ သခင္ ကုိယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ျမန္မာ့ ႐ုိးရာ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့သူ ျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ အဂၤလိပ္စာကို သင္ယူခဲ့ျခင္း မျပဳခဲ့ေခ်။ တသက္ပန္လုံး ျမန္မာ အဂၢိရတ္ပညာကို ထူးထူးခၽြန္ခၽြႏ္ လုိက္စားခဲ့သည္။ သူရိယ သတင္းစာသည္ ျမန္မာ သတင္းစာတုိ႕တြင္ ႏုိင္ငံေရးဆုိင္ရာ အေရးအသား တုိ႕ကို ပထမဦးဆုံး ေရးသားေသာ သတင္းစာ ျဖစ္သည္။ သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႏွင့္ ေရးေဘာ္ ေရးဘက္တုိ႕သည္ ထိုစဥ္က ဟုမၼ႐ူး ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေၾကာင္းကို သတင္းစာထဲ၌ ေဆြးေႏြးေလ့ ရွိရာ ယင္းသို႕ ေဆြးေႏြးသည္ကို သေဘာတူ၍ ႀကိဳဆုိသည္။ အဂၤလိပ္တုိ႕၏ အျပဳအမူကို ခုံမင္၍ ျမန္မာ့ အမည္ေရွ႕တြင္ ‘မစၥတာ’ ဟု ေခါင္းတပ္ေသာ သူတုိ႕ကို သေရာ္ေသာ အားျဖင့္ ထုိေခတ္က ေက်ာ္ၾကားေသာ ျမန္မာ ဝတၴဳတပုဒ္၌ ပါေသာ အမည္ တခုကို ယူ၍ မိမိကိုယ္ကို မိမိ ‘မစၥတာ ေမာင္မႈိင္း’ ဟု ကေလာင္ အမည္ေပးသည္။

သူရိယ သတင္းစာတြင္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ ဆယ္ႏွစ္တာ ကာလ အတြင္းဝယ္ ျမန္မာတုိ႕သည္ အတိတ္၌ ဇာတိဂုဏ္ေရာင္ ထြန္းေျပာင္ ခဲ့သည္ကို ျပန္လည္ သတိရၾက ေစျခင္းငွာ ‘ဋီကာ’ အဖြဲ႕မ်ားကို ေရးသားသည္။ ထုိ႕ျပင္ ျမန္မာစာေပမ်ား ကိုလည္း ျပဳစုသည္။ ထုိအေရးအသားကို ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရက အေရးယူျခင္း မျပဳေသာ္ ျငားလည္း ထိုအေရးအသားတုိ႕သည္ အျခား တပါးေသာ သူတုိ႕က တုိက္႐ုိက္ ေရးသားေသာ အေရးအသားမ်ားထက္ ပို၍ ျမန္မာႏုိင္ငံေရး အေတြးအေခၚ တုိ႕ကို ျဖန္႕ခ်ီရာ၌ အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ထိေရာက္သည္။ သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ထိုေခတ္က ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား ကိုယ္က်ဳိးရွာ၍ အရည္အခ်င္း မျပည့္မဝႏွင့္ ေပ်ာ့ညံ့ညံ့ အလုပ္ လုပ္သည္ကိုလည္း ႐ႈတ္ခ် ေဝဖန္ေလ့ ရွိသည္။

သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္တြင္ ပါတီ အသစ္ တပါတီ အေနျဖင့္ ထင္ရွားလာေသာ တုိ႕ဗမာ အစည္းအ႐ုံး ကို သူ၏ ၾသဇာ တိကၠမႏွင့္ ဝင္ေရာက္ အားေပး ကူညီရာ၊ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္တြင္ နာယက ျဖစ္လာေလသည္။ ထိုအခါ တုိ႕ဗမာ အစည္းအ႐ုံး တုိ႕၏ ဓေလ့ကို လုိက္၍ မိမိကုိယ္ သခင္ နာမည္ ခံယူသည္။ ဤသည္တြင္ ကြယ္လြန္သည္ အထိ သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း အမည္ျဖင့္ ထင္ရွားသည္။ တုိ႕ဗမာ အစည္းအ႐ုံး၌ ေဆာင္႐ြက္ေသာ အခါ ေနာင္အခါတြင္ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာၾကမည့္ ေခတ္လူငယ္မ်ားကို အၾကံဥာဏ္တုိ႕ႏွင့္ အားေပး အားေျမႇာက္ ျပဳရာ ထိုလူငယ္ တသိုက္တြင္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးကို ၿဗိတိသွ်တုိ႕ႏွင့္ ေစ့စပ္ ရေအာင္ ယူခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အျဖစ္ျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ေသာ ဦးႏု တုိ႕ အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ဂ်ပန္တုိ႕ သိမ္းပိုက္စဥ္က သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ဝန္ႀကီး အဆင့္အတန္း ရွိေသာ ရာထူး ဌာဏ တခု၌ ေခတၲ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ စစ္ႀကီးၿပီးေသာ အခါ ထုိရာထူးမွ ထြက္၍ အၿငိမ္းစား ေနထုိင္သည္။

ျမန္မာ စာေပကို အေၾကာင္းျပဳ၍ သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအား အလကၤာေက်ာ္စြာဘြဲ႕ကို အပ္ႏွင္းသည္။ သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ကမာၻ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႕ဝင္ တဦးျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္တြင္ စတာလင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုကို ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း ခံရသည္။ မိမိ၏ ကုိယ္ပိုင္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို အခ်ဳပ္အခ်ယ္ ျပဳမည့္ ရာထူး ဌာနႏၩရ တို႕ကုိ ျငင္းပယ္၍ တသက္ပန္လုံး ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး အက်ဳိးငွာသာလွ်င္ ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့ေလသည္။

ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာင္မိႈင္းသည္ ျမန္မာဘုရင္ေခတ္၊ အဂၤလိပ္ေခတ္ ကာလအေျပာင္းအလဲမ်ားကို ကိုယ္ေတြ႔ရင္ဆိုင္ေတြ႔ႀကံဳထားသူတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အနယ္နယ္အရပ္ရပ္သို႔ သြားလာဖူးသူျဖစ္သည္။ သူရိယ သတင္းစာတြင္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္လုပ္ကိုင္ခဲ႔ၿပီး နိုင္ငံေရးအေၾကာင္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေၾကာင္း ႏွင္႔ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ စိတ္ေနသေဘာထားမ်ားအေၾကာင္းကို ႏိႈက္နိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ သိသူျဖစ္ကာ သူ၏ေသတမ္းစာတြင္ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား အထူးသတိထားဖို႔ ေရးသားခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။  
 

0 comments

Post a Comment

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Arakan Media Group

Popular Posts

Blog Archive