“က်ေနာ့္ကို ဓါးနဲ႔ထိုးတာ အခ်က္ (၁၀) ခ်က္ ေက်ာ္တယ္၊ ဗိုက္မွာေရာ ရင္ဘတ္ မွာေရာ၊ ေနာက္ေက်ာ မွာေရာ ၊ က်ေနာ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေသၿပီလို႕ က်ေနာ္ ထင္တယ္၊ ေတာ္ပါၿပီ အကိုရယ္ ၊ မ႐ွိရင္ ႐ြာျပန္ၿပီး လယ္ထြန္ေကာက္ ရိတ္ ရင္ေတာင္ ထမင္း တစ္နပ္က ငတ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ ရတာ အသက္ကို ဖက္နဲ႔ထုပ္ထား ရဲ့ အ ျဖစ္မ်ိဳး ေနာက္ထပ္ မႀကံဳပါရ ေစနဲ႔” ဟု ကိုမင္းမင္း (အမည္လႊဲ) က ေလးတြဲ႔တြဲ႔ေလသံျဖင့္ တစ္လံုးခ်င္း ေျပာေလ သည္။
က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ေ႐ွ႕က စားပြဲမွာေတာ့ စကား တေျပာေျပာႏွင့္ေသာက္ခဲ့တဲ့ Sponsor အခ်ိဳရည္ ပုလင္းႏွင့္ ေဆးလိပ္တိုသို႔ သည္သာ ျပာခြက္ အတြင္း ဟို တစ္စသည္တစ္စႏွင့္ ျပန္႔က်ဲလို႔။
ကိုမင္းမင္း စကားသံ ဆံုးသြား တဲ့ေနာက္ အခန္း ႀကီးလည္း တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ညလည္း အေတာ္နက္ၿပီ ၊ (၉) နာရီ ထိုးေတာ့မည္၊ တစီးတေလ ျဖတ္ သြားေသာ ကားေတြ မွအပပုရစ္ ေအာ္သံက ညဦးမွာ လႊမ္းမိုးလို႔ ေကာင္းဆဲ၊ မဟာခ်ိဳင္ရဲ့ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြဦး ညကေတာ့ေျခာက္ေျခာက္ ေသြ႔ေသြ႔ႏွင့္။ က်ေနာ့္ အား ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကိုမင္းမင္း ျပန္သြား ခဲ့သည္။
တျဖည္းျဖည္း ေဝးကြာသြားေသာ ကိုမင္းမင္း ေနာက္ေက်ာကို ျမင္ကြင္းကေပ်ာက္သြားသည္ အထိ ေငးၾကည့္ရင္း သူ ခုနက ေျပာတဲ့ သူ႔ရဲ့ ခါးသီးတဲ့ ဘဝ၊ အသက္ အႏၲရာယ္နဲ႔လက္မတင္ ကေလး လြတ္လာပံု တို႔ကို မ်က္စိ မွိတ္ရင္း ေတြးၾကည့္ ေနမိသည္။
ကိုမင္းမင္းကို က်ေနာ္ စသိတာ ၂ ရက္ပဲ ႐ွိေသးသည္။ အသက္ (၂၃) ႏွစ္ခန္႔သာ ႐ွိေသးသည္။ က်ေနာ့္ထက္ (၃) ႏွစ္ ငယ္သည္။ ႐ွည္႐ွည္ သြယ္သြယ္ အသား အရည္ျဖဴျဖဴ လတ္လတ္ႏွင့္။ ဥပဓိ႐ုပ္က သန္႔႐ွင္း ၾကည္လင္လ်က္။
မနက္ျဖန္ ျမန္မာ ျပည္သို႔ ျပန္ေတာ့မယ္။ မျပန္ခင္ ေ႐ႊ႔ေျပာင္းလုပ္သား ေတြအတြက္ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ စု ၿပီး စာသင္ေပးေနတဲ့ ေက်ာင္း (အမွန္က အခန္းကိုငွားၿပီး စေန၊ တနဂၤေႏြ စာသင္ ေပးေနျခင္း ျဖစ္တယ္) အတြက္ ဘတ္ေငြ ၅၀၀ လႉသြား ခဲ့ေသးသည္။
ညက နက္သထက္ နက္လာ ေပမယ့္ အေတြးထဲမွာ ကိုမင္းမင္း ေျပာတဲ့သူ႔ရဲ့ ဘဝ ပံုရိပ္ ေတြက က်ေနာ့္ အေတြးမွာ ထင္ဟပ္ ေနဆဲ။
မင္းမင္း ဆိုရင္ တ႐ြာလံုး သိၾကသည္၊ အေဖ၊ အေမ ေတြကို ခ်မ္းသာသည္။တစ္ဦးတည္းေသာသား အလိုလိုက္ျခင္း ခံရသည္။ ဘာလိုလို ပူဆာတာ အကုန္ရ။ ႐ြာက လူငယ္ ကာလသားေတြၾကား ဆိုင္ကယ္ အလန္းစား အၿမဲ စီးသည္ ဟု နာမည္ ရတဲ့သူ။
ပညာေရး မွာေတာ့ ဆယ္တန္းက မေအာင္ ၊ စိတ္ေလၿပီး ႐ွမ္းျပည္တက္ဖို႔ မိဘကို ပူစာသည္။ အေဖ ၊ အေမက မ လႊတ္ခ်င္၊ ေနာက္ဆံုး သားရဲ့ ဆႏၵကို လိုက္ေ လ်ာရသည္သာ။ ဒီေရာက္ေတာ့ မင္းမင္းက ေဗြထပ္ေဖာက္ ျပန္သည္။ ေမာင္ႏွမ မ်ားနဲ႔ အတူ အလုပ္ မလုပ္ခ်င္။တစ္ေကာင္ထဲ ေဖာက္ထြက္၍ ေလွလိုက္ရန္ ဆင္းလာခဲ့သည္။
“ပထမက ကေတာ့ ေလွလိုက္ရင္ ႏိုင္ငံ အစံု ေရာက္တယ္ေလ၊ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြလည္းရတယ္၊ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာ ေတြလည္း ေရာက္ရတယ္ေလ၊ အဲဒီ အသိစိတ္ ေလးနဲ႕ပဲ ေလွဆင္းခဲ့တာ၊ကိုယ့္အသက္ကို အႏၲရာယ္ ျပဳမယ္မွန္း ဘယ္တုန္းကမွ အိမ္မက္ မမက္ဖူးဘူး အကိုရယ္” ဟု ခုနေလးတင္ မင္းမင္း ေျပာတဲ့ စကားကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ ေနမိသည္။
ေလွဆင္းေတာ့ ေလွကုန္းပတ္ တိုက္ရတယ္၊ ေလွသန္႕႐ွင္းေရး လုပ္ရတယ္၊ပိုက္ဆြဲ ရတယ္၊ ငါးေတာင္း ၊ ပုဇြန္ ေတာင္း ထမ္းရတယ္၊ အားလံုးခဲ့ ခိုင္း ဖတ္ ျဖစ္ခဲ့ ရတဲ့မင္းမင္း။ (၆) ႏွစ္ ၾကာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ရင့္က်က္ လာခဲ့ၿပီ။ လူမႈ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးကိုလည္း အတန္ငယ္ နားလည္ ခဲ့ၿပီ။ တခ်ိန္တုန္းက ပိုက္ဆံ လိုရင္ လက္ဝါးျဖန္႔ ေတာင္းခဲ့ဖူး သမွ်အခု ပိုက္ဆံ ကိုယ္တိုင္ ႐ွာရေတာ့ ခက္ခဲ့တဲ့ ဘဝရဲ့ ဒုက ၡေတြကို မင္းမင္း နားလည္စ ျပဳလာၿပီ။
“က်ေနာ္ ႐ြာမွာေနၿပီး ဒီလို လိမၼာ ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ အေမတို႔ခ်စ္လိုက္တာမွ တုန္လို႔” ဟု ေျပာတဲ့ မင္းမင္းရဲ့ စကားသံက က်ေနာ့္ နားထဲ ေဝ့ဝိုက္ကာၾကားေယာင္ မိဆဲ။
ဒီလိုနဲ႔ အင္ဒို၊ မေလး ေရပိုင္နက္ေတြမွာ ငါးခိုးဖမ္း၊ ရတဲ့ငါးေတြေရခဲ႐ိုက္၊ တစ္လၾကာ ၊ ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္ၾကာ တစ္ခါ ငါးကဲ့ေလွေတြ လာကဲ့ မင္းမင္း တို႔ ေလွ ကေတာ့ပင္လယ္ျပင္မွာပဲ ငါးဆက္ဖမ္းဆဲ။
ဒီလိုနဲ႔ မင္းမင္း အတြက္ ကံဆိုးတဲ့ ေန႔တေန႔ကို ယူေဆာင္လာတဲ့ဧၿပီလကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဧၿပီဟာ သႀကၤန္ရဲ့ ေႏြး ေထြးမႈ ေတြကို ယူေဆာင္ဖို႔ ၊ ပိေတာက္ရဲ့ သင္းပ်ံ႕တဲ့ ေမႊးရနံကို ယူေဆာင္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ ခဲ့ေလသလား။
“က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတယ္၊ ဧၿပီလဆန္းပဲ၊ ဒီတစ္ခါကမ္းကပ္ရင္ က်ေနာ္ ႐ြာျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ ထားၿပီးၿပီ။ ဒုကၡ ဆိုတာႀကီးကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ပါၿပီ။ က်ေနာ္ မေသခင္ အေဖနဲ႔ အေမ့ကို လုပ္ေကႊ်း ပါရေစ။ အေမနဲ႔ အေမ အတြက္လလည္းက်ေနာ္ ႐ွင္ျပဳ ေပးခ်င္ ေသးတယ္” ဟူ၍ မင္းမင္း ေျပာသည္။
ထိုေန႔ကား လေရာင္ မလင္းခဲ့ေပ။ ေရျပင္ကား ပကတိ ဆိတ္ၿငိမ္လို႔၊တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေပၚေနတဲ့ စက္ေလွရဲ့ အင္ဂ်င္က ေရ ျပင္ကို ထိုးခဲြၿပီး မဟာခ်ိဳင္ ကမ္းစပ္ကိုအျပင္း ခုတ္ေမာင္း ေနသည္မွ အပ အရာရာဟာ ပကတိ ၿငိမ္သက္လို႔။ တစ္ ဖက္ ပဲ့နင္း ခန္းမွာေတာ့ပဲ့နင္းနဲ႔ စက္ေခါင္းတို႔ ဝိုင္းဖဲြ႔ ေသာက္ေနသည့္ အရက္ဝိုင္းက စကားသံ သည္သာ တစ္ခါတရံတိတ္ဆိတ္မႈကို ခြင္း၍ ထြက္ေပၚ လာတတ္သည္။
မင္းမင္းအိပ္မေပ်ာ္ ၊ ႐ြာျပန္ရမည္ ဆိုသည့္ အသိက မင္းမင္းအားေပ်ာ္႐ႊင္ ေနေစမိသည္။ အေမ့အတြက္ အင္ဒို၍ ေလွ ဆိုက္စဥ္ ဝယ္စု ထါးသည့္ ထမီစေလးမ်ား၊ အေဖ့အတြက္ အမွတ္တရ ပစၥည္း ေတြကို မင္းမင္း ဖြင့္ၾကည့္သည္။ မင္း မင္းရဲ့ အိမ္ျပန္မယ့္ အေတြးတို႕နယ္ခ်ဲ႔ ေနသည္။
ည (၁) နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ ၊ ဇြတ္မွိတ္၍ အိပ္ပစ္ လိုက္သည္။အိပ္ေမာမက် တက်။
မင္းမင္း မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအုံးႏွင့္ အုပ္ျခင္း ခံရသည္။အသက္႐ႉ က်ပ္၍ မင္းမင္း႐ုန္း ေလၿပီ။ ထိုင္းစကားျဖင့္ “သတ္ပစ္” ဒီေကာင္၊ အေျခာက္လိုလို၊မိန္းမလ်ာ လို လိုနဲ႕ အရက္မေသာက္ ဖဲမ႐ိုက္တ ဲ့ေကာင္၊ အေသသတ္ဟု” ေအာ္၍ မင္း မင္းကို ဓါးျဖင့္ဝိုင္းထိုးသည္။
မင္းမင္း မ်က္စိေတြ ျပာကုန္သည္။ အသက္႐ႉလည္း က်ပ္ကုန္သည္။ဗိုက္ထဲကို အခ်က္ေပါင္း မည္မွ် အထိုးခံရၿပီမသိ။ ႐ွိသမွ် ခြန္အားျဖင့္ ဘယ္႐ုန္း ညာ႐ုန္းျဖင့္ လႊတ္ေအာင္ ႐ုန္းေပမယ့္ အားမတန္၊ မာန္ေလ်ာ့ရသည္။
ေသြးေတြက ဒလေဟာ ေတာက္ေတာက္ က်လ်က္ ၊ မင္းမင္း အိပ္ေနသည့္ေလွေပၚက အခန္းကာ ျမင္ရက္စရာ မ႐ွိ။
အတန္ၾကာေတာ့ မင္းမင္း မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားသည့္ ေခါင္းအံုးအားခြာလိုက္သည္။ မင္းမင္း၏ အသိစိတ္က ႐ွိေနသည္။ လူက လႈပ္မရေတာ့။
တစ္ေယာက္က မင္းမင္းႏွာေခါင္းနား ကပ္၍ အသက္႐ႉသံကို နားေထာင္သည္။မင္းမင္း အသက္ ေအာင့္ထားသည္။ ထို႕ေနာက္ႏွလံုးခုန္သည္ကို စမ္းသည္၊ ႏွလံုးလည္း ယဲ့ယဲ့သာခုန္ေတာ့သည္။ စိတ္ေက်နပ္မႈ ႐ွိမွ ၊ တစ္ေယာက္က ေခါင္းကို ကိုင္၍ တစ္ေယာက္က ေျခေထါက္ကိုကိုင္ကာ မဟာခ်ိဳင္ ျမစ္ဝသို႕ ဝင္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ေလွႀကီး ေပၚမွ ပစ္ခ်ခဲ့သည္။
“ဗြမ္း” ခနဲ႔ ျမည္သံ နဲ႔အတူ တစ္ကိုယ္လံုး စပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ကုန္သည္။ ေသြးကား မတိတ္ေသး ထြက္ေနဆဲ၊ ႐ွိသမွ် အားတို႔ကို သံုး၍ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ေရာက္ေအာင္ အားကုန္ သံုး၍ မင္းမင္း ကူးသည္။
တစ္ဖက္ကမ္းတို႔ အေရာက္ လတာေပ်ာ့ ေပ်ာ့တို႔ကို တိုး၍ ေခါင္းကိုေပၚ႐ံုသာ ထား၍ ကိုယ္ကို ျမဳပ္ထားကာ၊ လတာ ေပ်ာ့ေပၚတြင္ မင္းမင္း အိပ္ေပ်ာ္ သြားသည္။ အသိစိတ္တို႔လည္းလႊင့္ပါး သြားၿပီ။ အခ်ိန္တို႔လည္း မင္းမင္း မသိေတာ့။
“က်ေနာ့္ကို ဓါးနဲ႔ ဝိုင္းထိုး ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ေသရေတာ့ မွာလားလို႔စဥ္းစား မိတယ္၊ အေမ့အတြက္ ႐ွင္မျပဳ ရေသး ဘူး၊ က်ေနာ္ ႐ွင္ျပဳရဦးမယ္ ဆိုၿပီး စိတ္တင္း ထားတယ္အကို၊ အဲဒီေနာက္ ေသၿပီ ထင္ေတာ့မွ က်ေနာ့္ကို ေလွေပၚက ပစ္ခ်တာ၊ ကံေကာင္းေတာ့ ဘတ္မ႐ွိတဲ့သူကိုပုလိပ္ လိုက္ဖမ္းတယ္၊ ထြက္ေျပးၿပီး လတာ မွာ လာပုန္း ေနသူေတြ က် ေနာ့္ကို ေတြ႔ၿပီးကယ္ခဲ့တာ” ဟု မင္းမင္းက ႐ွင္းျပသည္။
ထို႔ေန႔ မနက္၌ အဆိုပါ မင္းမင္း အလုပ္လုပ္သည့္ ေလွကုမၸဏီမွလူမ်ား မဟာခ်ိဳင္ တခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ မင္းမင္းအား ႐ွာပံုေတာ္ ဖြင့္သည္။ ျပသနာက မင္းမင္းရဲ့ အေလာင္း မေပၚ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အေလာင္းမေပၚရင္ မေသဟု ယူဆရသည္၊ မေသရင္ သူတို႔ မင္းမင္းအားသတ္ျဖတ္ ခဲ့မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ တရားစဲြ ခံရႏိုင္သည္။
ကံေကာင္း ေထာက္မစြာနဲ႔ မင္းမင္း တစ္ေယာက္ (၃) လေလာက္ ေ႐ွာင္တိမ္းကာေဆးကုရင္း ဒဏ္ရာေတြ သက္သာ ခဲ့သည္။ ဓါးႏွင့္ အထိုးခံ ရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို အခ်က္ေပါင္း (၅၀) နီးပါး ခ်ဳပ္ရသည္။ ခုနေလးတင္ မင္းမင္း ျပတဲ့ သူ႔ ကိုယ္ေပၚက ဓါးဒဏ္ရာေတြကို ၾကည့္ရင္းက်ေနာ္ ၾကက္သီး ထမိတုန္း။
က်ေနာ့္အား လာေတြ႔သည့္ ေန႕ကား မွတ္မွတ္ရရ မင္းမင္း ဓါးထိုးခံရၿပီး (၃) လႏွင့္ (၂) ရက္ ေျမာက္ေသာေန႔၊ ေနာက္ ေန႔ဆိုရင္ မင္းမင္း ျမန္မာျပည္ ျပန္ေတာ့ မည္။မင္းမင္းတို႔ ႐ြာမွ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္း မွာ စာ လာသင္ ေနသည္ကို မင္းမင္းကေရာက္ခ်င္၍ လိုက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ မနက္ျဖန္ ျပန္ေတာ့မည့္ မင္းမင္းအား “ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ခါ မႀကံဳပါရေစနဲ႔ ညီေလး ရယ္” ဟု ဆုေတာင္းရင္း မနက္ျဖန္ မင္းမင္းရဲ့ျမန္မာျပည္ ျပန္မည့္ ခရီးစဥ္ ေျဖာင့္ျဖဴး ပါေစေၾကာင္း စိတ္မွ မွန္း၍ မင္း မင္း အတြက္ဆုေတာင္း ေနမိသည္။
(မွတ္ခ်က္ - ျဖစ္ရပ္မွန္ တစ္ခုအား အေျခခံ၍ ေရးသား ထားျခင္း ျဖစ္သည္။)
Written by မင္းေသြးနီ (ရာမည)
ေရြဟသၤာသတင္းဌာန
က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ေ႐ွ႕က စားပြဲမွာေတာ့ စကား တေျပာေျပာႏွင့္ေသာက္ခဲ့တဲ့ Sponsor အခ်ိဳရည္ ပုလင္းႏွင့္ ေဆးလိပ္တိုသို႔ သည္သာ ျပာခြက္ အတြင္း ဟို တစ္စသည္တစ္စႏွင့္ ျပန္႔က်ဲလို႔။
ကိုမင္းမင္း စကားသံ ဆံုးသြား တဲ့ေနာက္ အခန္း ႀကီးလည္း တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ညလည္း အေတာ္နက္ၿပီ ၊ (၉) နာရီ ထိုးေတာ့မည္၊ တစီးတေလ ျဖတ္ သြားေသာ ကားေတြ မွအပပုရစ္ ေအာ္သံက ညဦးမွာ လႊမ္းမိုးလို႔ ေကာင္းဆဲ၊ မဟာခ်ိဳင္ရဲ့ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြဦး ညကေတာ့ေျခာက္ေျခာက္ ေသြ႔ေသြ႔ႏွင့္။ က်ေနာ့္ အား ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကိုမင္းမင္း ျပန္သြား ခဲ့သည္။
တျဖည္းျဖည္း ေဝးကြာသြားေသာ ကိုမင္းမင္း ေနာက္ေက်ာကို ျမင္ကြင္းကေပ်ာက္သြားသည္ အထိ ေငးၾကည့္ရင္း သူ ခုနက ေျပာတဲ့ သူ႔ရဲ့ ခါးသီးတဲ့ ဘဝ၊ အသက္ အႏၲရာယ္နဲ႔လက္မတင္ ကေလး လြတ္လာပံု တို႔ကို မ်က္စိ မွိတ္ရင္း ေတြးၾကည့္ ေနမိသည္။
ကိုမင္းမင္းကို က်ေနာ္ စသိတာ ၂ ရက္ပဲ ႐ွိေသးသည္။ အသက္ (၂၃) ႏွစ္ခန္႔သာ ႐ွိေသးသည္။ က်ေနာ့္ထက္ (၃) ႏွစ္ ငယ္သည္။ ႐ွည္႐ွည္ သြယ္သြယ္ အသား အရည္ျဖဴျဖဴ လတ္လတ္ႏွင့္။ ဥပဓိ႐ုပ္က သန္႔႐ွင္း ၾကည္လင္လ်က္။
မနက္ျဖန္ ျမန္မာ ျပည္သို႔ ျပန္ေတာ့မယ္။ မျပန္ခင္ ေ႐ႊ႔ေျပာင္းလုပ္သား ေတြအတြက္ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ စု ၿပီး စာသင္ေပးေနတဲ့ ေက်ာင္း (အမွန္က အခန္းကိုငွားၿပီး စေန၊ တနဂၤေႏြ စာသင္ ေပးေနျခင္း ျဖစ္တယ္) အတြက္ ဘတ္ေငြ ၅၀၀ လႉသြား ခဲ့ေသးသည္။
ညက နက္သထက္ နက္လာ ေပမယ့္ အေတြးထဲမွာ ကိုမင္းမင္း ေျပာတဲ့သူ႔ရဲ့ ဘဝ ပံုရိပ္ ေတြက က်ေနာ့္ အေတြးမွာ ထင္ဟပ္ ေနဆဲ။
မင္းမင္း ဆိုရင္ တ႐ြာလံုး သိၾကသည္၊ အေဖ၊ အေမ ေတြကို ခ်မ္းသာသည္။တစ္ဦးတည္းေသာသား အလိုလိုက္ျခင္း ခံရသည္။ ဘာလိုလို ပူဆာတာ အကုန္ရ။ ႐ြာက လူငယ္ ကာလသားေတြၾကား ဆိုင္ကယ္ အလန္းစား အၿမဲ စီးသည္ ဟု နာမည္ ရတဲ့သူ။
ပညာေရး မွာေတာ့ ဆယ္တန္းက မေအာင္ ၊ စိတ္ေလၿပီး ႐ွမ္းျပည္တက္ဖို႔ မိဘကို ပူစာသည္။ အေဖ ၊ အေမက မ လႊတ္ခ်င္၊ ေနာက္ဆံုး သားရဲ့ ဆႏၵကို လိုက္ေ လ်ာရသည္သာ။ ဒီေရာက္ေတာ့ မင္းမင္းက ေဗြထပ္ေဖာက္ ျပန္သည္။ ေမာင္ႏွမ မ်ားနဲ႔ အတူ အလုပ္ မလုပ္ခ်င္။တစ္ေကာင္ထဲ ေဖာက္ထြက္၍ ေလွလိုက္ရန္ ဆင္းလာခဲ့သည္။
“ပထမက ကေတာ့ ေလွလိုက္ရင္ ႏိုင္ငံ အစံု ေရာက္တယ္ေလ၊ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြလည္းရတယ္၊ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာ ေတြလည္း ေရာက္ရတယ္ေလ၊ အဲဒီ အသိစိတ္ ေလးနဲ႕ပဲ ေလွဆင္းခဲ့တာ၊ကိုယ့္အသက္ကို အႏၲရာယ္ ျပဳမယ္မွန္း ဘယ္တုန္းကမွ အိမ္မက္ မမက္ဖူးဘူး အကိုရယ္” ဟု ခုနေလးတင္ မင္းမင္း ေျပာတဲ့ စကားကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ ေနမိသည္။
ေလွဆင္းေတာ့ ေလွကုန္းပတ္ တိုက္ရတယ္၊ ေလွသန္႕႐ွင္းေရး လုပ္ရတယ္၊ပိုက္ဆြဲ ရတယ္၊ ငါးေတာင္း ၊ ပုဇြန္ ေတာင္း ထမ္းရတယ္၊ အားလံုးခဲ့ ခိုင္း ဖတ္ ျဖစ္ခဲ့ ရတဲ့မင္းမင္း။ (၆) ႏွစ္ ၾကာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ရင့္က်က္ လာခဲ့ၿပီ။ လူမႈ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးကိုလည္း အတန္ငယ္ နားလည္ ခဲ့ၿပီ။ တခ်ိန္တုန္းက ပိုက္ဆံ လိုရင္ လက္ဝါးျဖန္႔ ေတာင္းခဲ့ဖူး သမွ်အခု ပိုက္ဆံ ကိုယ္တိုင္ ႐ွာရေတာ့ ခက္ခဲ့တဲ့ ဘဝရဲ့ ဒုက ၡေတြကို မင္းမင္း နားလည္စ ျပဳလာၿပီ။
“က်ေနာ္ ႐ြာမွာေနၿပီး ဒီလို လိမၼာ ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ အေမတို႔ခ်စ္လိုက္တာမွ တုန္လို႔” ဟု ေျပာတဲ့ မင္းမင္းရဲ့ စကားသံက က်ေနာ့္ နားထဲ ေဝ့ဝိုက္ကာၾကားေယာင္ မိဆဲ။
ဒီလိုနဲ႔ အင္ဒို၊ မေလး ေရပိုင္နက္ေတြမွာ ငါးခိုးဖမ္း၊ ရတဲ့ငါးေတြေရခဲ႐ိုက္၊ တစ္လၾကာ ၊ ႏွစ္ပတ္ သံုးပတ္ၾကာ တစ္ခါ ငါးကဲ့ေလွေတြ လာကဲ့ မင္းမင္း တို႔ ေလွ ကေတာ့ပင္လယ္ျပင္မွာပဲ ငါးဆက္ဖမ္းဆဲ။
ဒီလိုနဲ႔ မင္းမင္း အတြက္ ကံဆိုးတဲ့ ေန႔တေန႔ကို ယူေဆာင္လာတဲ့ဧၿပီလကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဧၿပီဟာ သႀကၤန္ရဲ့ ေႏြး ေထြးမႈ ေတြကို ယူေဆာင္ဖို႔ ၊ ပိေတာက္ရဲ့ သင္းပ်ံ႕တဲ့ ေမႊးရနံကို ယူေဆာင္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ ခဲ့ေလသလား။
“က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတယ္၊ ဧၿပီလဆန္းပဲ၊ ဒီတစ္ခါကမ္းကပ္ရင္ က်ေနာ္ ႐ြာျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ ထားၿပီးၿပီ။ ဒုကၡ ဆိုတာႀကီးကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ပါၿပီ။ က်ေနာ္ မေသခင္ အေဖနဲ႔ အေမ့ကို လုပ္ေကႊ်း ပါရေစ။ အေမနဲ႔ အေမ အတြက္လလည္းက်ေနာ္ ႐ွင္ျပဳ ေပးခ်င္ ေသးတယ္” ဟူ၍ မင္းမင္း ေျပာသည္။
ထိုေန႔ကား လေရာင္ မလင္းခဲ့ေပ။ ေရျပင္ကား ပကတိ ဆိတ္ၿငိမ္လို႔၊တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေပၚေနတဲ့ စက္ေလွရဲ့ အင္ဂ်င္က ေရ ျပင္ကို ထိုးခဲြၿပီး မဟာခ်ိဳင္ ကမ္းစပ္ကိုအျပင္း ခုတ္ေမာင္း ေနသည္မွ အပ အရာရာဟာ ပကတိ ၿငိမ္သက္လို႔။ တစ္ ဖက္ ပဲ့နင္း ခန္းမွာေတာ့ပဲ့နင္းနဲ႔ စက္ေခါင္းတို႔ ဝိုင္းဖဲြ႔ ေသာက္ေနသည့္ အရက္ဝိုင္းက စကားသံ သည္သာ တစ္ခါတရံတိတ္ဆိတ္မႈကို ခြင္း၍ ထြက္ေပၚ လာတတ္သည္။
မင္းမင္းအိပ္မေပ်ာ္ ၊ ႐ြာျပန္ရမည္ ဆိုသည့္ အသိက မင္းမင္းအားေပ်ာ္႐ႊင္ ေနေစမိသည္။ အေမ့အတြက္ အင္ဒို၍ ေလွ ဆိုက္စဥ္ ဝယ္စု ထါးသည့္ ထမီစေလးမ်ား၊ အေဖ့အတြက္ အမွတ္တရ ပစၥည္း ေတြကို မင္းမင္း ဖြင့္ၾကည့္သည္။ မင္း မင္းရဲ့ အိမ္ျပန္မယ့္ အေတြးတို႕နယ္ခ်ဲ႔ ေနသည္။
ည (၁) နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ ၊ ဇြတ္မွိတ္၍ အိပ္ပစ္ လိုက္သည္။အိပ္ေမာမက် တက်။
မင္းမင္း မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအုံးႏွင့္ အုပ္ျခင္း ခံရသည္။အသက္႐ႉ က်ပ္၍ မင္းမင္း႐ုန္း ေလၿပီ။ ထိုင္းစကားျဖင့္ “သတ္ပစ္” ဒီေကာင္၊ အေျခာက္လိုလို၊မိန္းမလ်ာ လို လိုနဲ႕ အရက္မေသာက္ ဖဲမ႐ိုက္တ ဲ့ေကာင္၊ အေသသတ္ဟု” ေအာ္၍ မင္း မင္းကို ဓါးျဖင့္ဝိုင္းထိုးသည္။
မင္းမင္း မ်က္စိေတြ ျပာကုန္သည္။ အသက္႐ႉလည္း က်ပ္ကုန္သည္။ဗိုက္ထဲကို အခ်က္ေပါင္း မည္မွ် အထိုးခံရၿပီမသိ။ ႐ွိသမွ် ခြန္အားျဖင့္ ဘယ္႐ုန္း ညာ႐ုန္းျဖင့္ လႊတ္ေအာင္ ႐ုန္းေပမယ့္ အားမတန္၊ မာန္ေလ်ာ့ရသည္။
ေသြးေတြက ဒလေဟာ ေတာက္ေတာက္ က်လ်က္ ၊ မင္းမင္း အိပ္ေနသည့္ေလွေပၚက အခန္းကာ ျမင္ရက္စရာ မ႐ွိ။
အတန္ၾကာေတာ့ မင္းမင္း မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားသည့္ ေခါင္းအံုးအားခြာလိုက္သည္။ မင္းမင္း၏ အသိစိတ္က ႐ွိေနသည္။ လူက လႈပ္မရေတာ့။
တစ္ေယာက္က မင္းမင္းႏွာေခါင္းနား ကပ္၍ အသက္႐ႉသံကို နားေထာင္သည္။မင္းမင္း အသက္ ေအာင့္ထားသည္။ ထို႕ေနာက္ႏွလံုးခုန္သည္ကို စမ္းသည္၊ ႏွလံုးလည္း ယဲ့ယဲ့သာခုန္ေတာ့သည္။ စိတ္ေက်နပ္မႈ ႐ွိမွ ၊ တစ္ေယာက္က ေခါင္းကို ကိုင္၍ တစ္ေယာက္က ေျခေထါက္ကိုကိုင္ကာ မဟာခ်ိဳင္ ျမစ္ဝသို႕ ဝင္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ေလွႀကီး ေပၚမွ ပစ္ခ်ခဲ့သည္။
“ဗြမ္း” ခနဲ႔ ျမည္သံ နဲ႔အတူ တစ္ကိုယ္လံုး စပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ကုန္သည္။ ေသြးကား မတိတ္ေသး ထြက္ေနဆဲ၊ ႐ွိသမွ် အားတို႔ကို သံုး၍ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ေရာက္ေအာင္ အားကုန္ သံုး၍ မင္းမင္း ကူးသည္။
တစ္ဖက္ကမ္းတို႔ အေရာက္ လတာေပ်ာ့ ေပ်ာ့တို႔ကို တိုး၍ ေခါင္းကိုေပၚ႐ံုသာ ထား၍ ကိုယ္ကို ျမဳပ္ထားကာ၊ လတာ ေပ်ာ့ေပၚတြင္ မင္းမင္း အိပ္ေပ်ာ္ သြားသည္။ အသိစိတ္တို႔လည္းလႊင့္ပါး သြားၿပီ။ အခ်ိန္တို႔လည္း မင္းမင္း မသိေတာ့။
“က်ေနာ့္ကို ဓါးနဲ႔ ဝိုင္းထိုး ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ေသရေတာ့ မွာလားလို႔စဥ္းစား မိတယ္၊ အေမ့အတြက္ ႐ွင္မျပဳ ရေသး ဘူး၊ က်ေနာ္ ႐ွင္ျပဳရဦးမယ္ ဆိုၿပီး စိတ္တင္း ထားတယ္အကို၊ အဲဒီေနာက္ ေသၿပီ ထင္ေတာ့မွ က်ေနာ့္ကို ေလွေပၚက ပစ္ခ်တာ၊ ကံေကာင္းေတာ့ ဘတ္မ႐ွိတဲ့သူကိုပုလိပ္ လိုက္ဖမ္းတယ္၊ ထြက္ေျပးၿပီး လတာ မွာ လာပုန္း ေနသူေတြ က် ေနာ့္ကို ေတြ႔ၿပီးကယ္ခဲ့တာ” ဟု မင္းမင္းက ႐ွင္းျပသည္။
ထို႔ေန႔ မနက္၌ အဆိုပါ မင္းမင္း အလုပ္လုပ္သည့္ ေလွကုမၸဏီမွလူမ်ား မဟာခ်ိဳင္ တခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ မင္းမင္းအား ႐ွာပံုေတာ္ ဖြင့္သည္။ ျပသနာက မင္းမင္းရဲ့ အေလာင္း မေပၚ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အေလာင္းမေပၚရင္ မေသဟု ယူဆရသည္၊ မေသရင္ သူတို႔ မင္းမင္းအားသတ္ျဖတ္ ခဲ့မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ တရားစဲြ ခံရႏိုင္သည္။
ကံေကာင္း ေထာက္မစြာနဲ႔ မင္းမင္း တစ္ေယာက္ (၃) လေလာက္ ေ႐ွာင္တိမ္းကာေဆးကုရင္း ဒဏ္ရာေတြ သက္သာ ခဲ့သည္။ ဓါးႏွင့္ အထိုးခံ ရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို အခ်က္ေပါင္း (၅၀) နီးပါး ခ်ဳပ္ရသည္။ ခုနေလးတင္ မင္းမင္း ျပတဲ့ သူ႔ ကိုယ္ေပၚက ဓါးဒဏ္ရာေတြကို ၾကည့္ရင္းက်ေနာ္ ၾကက္သီး ထမိတုန္း။
က်ေနာ့္အား လာေတြ႔သည့္ ေန႕ကား မွတ္မွတ္ရရ မင္းမင္း ဓါးထိုးခံရၿပီး (၃) လႏွင့္ (၂) ရက္ ေျမာက္ေသာေန႔၊ ေနာက္ ေန႔ဆိုရင္ မင္းမင္း ျမန္မာျပည္ ျပန္ေတာ့ မည္။မင္းမင္းတို႔ ႐ြာမွ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္း မွာ စာ လာသင္ ေနသည္ကို မင္းမင္းကေရာက္ခ်င္၍ လိုက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ မနက္ျဖန္ ျပန္ေတာ့မည့္ မင္းမင္းအား “ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ခါ မႀကံဳပါရေစနဲ႔ ညီေလး ရယ္” ဟု ဆုေတာင္းရင္း မနက္ျဖန္ မင္းမင္းရဲ့ျမန္မာျပည္ ျပန္မည့္ ခရီးစဥ္ ေျဖာင့္ျဖဴး ပါေစေၾကာင္း စိတ္မွ မွန္း၍ မင္း မင္း အတြက္ဆုေတာင္း ေနမိသည္။
(မွတ္ခ်က္ - ျဖစ္ရပ္မွန္ တစ္ခုအား အေျခခံ၍ ေရးသား ထားျခင္း ျဖစ္သည္။)
Written by မင္းေသြးနီ (ရာမည)
ေရြဟသၤာသတင္းဌာန
0 comments