ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပဲြႀကီး စတင္လုိက္ျပန္သည္။
၀တ္စံုအသီးသီးျဖင့္ လူႀကီးမ်ား ေနရာယူလုိက္ၾကသည္။ ၿပဳံးဖီးဖီးႀကီးျဖင့္ကင္မရာႀကီးမ်ားေရွ႕တြင္ ဓါတ္ပံုအရုိက္ခံၾကသည္။ ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ေျပာၾကဆုိၾက ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ပဲြၿပီးလွ်င္ ညစာစားပဲြေတြလုပ္ၿပီး ေသာက္ၾကစားၾက၊ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကေသးသည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပဲြ ၿပီးေသာ ေနာက္တေန႔တြင္ကား ထံုးစံအတုိင္း ေသနတ္သံ တညံညံျဖင့္ တုိက္ပဲြႀကီးငယ္တုိ႔ ျပန္လည္ စတင္ၾကေလသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးခ်ိန္သည္ တုိက္ပဲြအတြက္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ယူသည္လားေတာ့ မသိ။တုိက္ပဲြျဖစ္ၿပီးလွ်င္ေတာ့ အရင္ဦးေအာင္ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြ ထုတ္ျပန္သည္။ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္လုိက္လွ်င္ေတာ့ ကုိယ့္ဘက္က အသာေတြခ်ဥ္းျဖစ္သည္။
ထုိေၾကညာခ်က္ေတြကုိ ၾကည့္လုိက္လွ်င္ေတာ့ တပ္မေတာ္တြင္ စစ္တုိက္တတ္သူ မရွိဟုပင္ ထင္စရာရွိ၏။
အေၾကာင္းမွာ တပ္မေတာ္ဘက္မွ စစ္သားရာခ်ီက်ဆံုးသည္ဟုသာ လက္နက္ကုိင္မ်ားက ထုတ္ျပန္တတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ စစ္တပ္ကုိ ေမးလုိ႔မရသျဖင့္ ဟုတ္မဟုတ္မသိရ။
ေခတ္ႀကီးက တုိးတတ္လာသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ဆုိးသည္။ ၁၉၉၀ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ျမန္မာျပည္အႏွံ႔တုိက္ပဲြႀကီးျဖစ္သည္သာ။ ထုိတုိက္ပဲြေတြတုန္းက ဘယ္ႏုိင္ငံကမွ ဘာမွမေျပာ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္တုိက္ၾကသည္။ ရႈံးသူ ေနာက္ဆုတ္။ ရွင္းရွင္းေလးျဖစ္သည္။ ဒီဘက္ေခတ္ တုိက္ပဲြေတြကေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္။ ႏုိင္ငံတကာက ကုိယ့္ေျပာမွာလည္း ေၾကာက္ရေသးသည္။ အေထာက္အပံ့ေတြမရမွာလည္း ဆုိးရသည္။ တုိက္လွ်င္လည္း ေပၚေပၚတင္တင္မတုိက္ရဲေတာ့။ ဟုိဘက္က လာတုိက္လုိ႔ ဒီဘက္က ျပန္တုိက္ရပါတယ္ လုိ႔ ေျပာၾကေတာ့သည္။
တပ္မေတာ္က စစ္သားေတြလည္း စိတ္ညစ္ၾကသည္။ သမၼတႀကီး၏ အမိန္႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ခုခံကာကြယ္သည္မွအပ ကုိယ္က စၿပီး မပစ္ရဆုိေသာ အမိန္႔ျဖစ္သည္။ ထုိအမိန္႔က ကုိယ့္လူကုိယ္သတ္သည့္ အမိန္ျဖစ္သည္ဟု စစ္သားေတြကေျပာၾကသည္။ ရန္သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ျခင္းေတြ႕လွ်င္ ကုိယ့္ဘက္က ပစ္လုိ႔မရ။ သူ႔ဘက္က ပစ္မွ ပစ္လုိ႔ရမည္ဆုိသျဖင့္ သူ႔ဘက္က အပစ္ကုိ ေစာင့္ေနရသည္။ ကုိယ္က စပစ္လုိက္လွ်င္လည္း အမိန္႔မနာခံရာက်ဦးမည္။ ရန္သူက ကုိယ့္ကုိ ေသနတ္ႏွင့္ပစ္လုိက္ေတာ့ ကုိယ္က ျပန္မပစ္ႏုိင္ေတာ့။ ေသနတ္ဒါဏ္ရာဆုိသည္မွာ ပရုပ္ဆီလိမ္းလုိ႔ရေသာ ဒါဏ္ရာမဟုတ္။ က်ဥ္ဆံတေတာင့္ႏွင့္ ေသႏုိင္သည္မဟုတ္ပါလား။
ထုိသုိ႔ တုိက္ပဲြေတြျဖစ္ပြားေနသည္မွာ လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕တုိင္းႏွင့္ မဟုတ္။ ထုိသုိ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးလုိက္၊ ေသနတ္ႏွင့္ ျပန္ပစ္လုိက္က ႏွစ္ဖဲြ႕သာရွိသည္။ အျခားအဖဲြ႕ေတြကေတာ့ ကားပါမစ္ေတြ၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြႏွင့္ အဆင္ေျပေနသည္။ ေျမာက္ပုိင္းကႏွစ္ဖဲြ႕ကုိေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိးေဆာင္ေတြ ပဲြစားေတြလည္း ဘယ္လုိလုပ္ေပးရမွန္းမသိေတာ့။ လက္နက္ကုိင္အဖဲြ႕ေတြကလည္း ဘာေတြလုိခ်င္လုိ႔ ဘာကုိ တုိက္ေနမွန္းမသိ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမေျပာ။
ေဆြးေႏြးပဲြတြင္ တမ်ဳိးေျပာ ကြယ္ရာတမ်ဳိးေျပာ။
ကုိယ့္နယ္ေျမကုိယ္အုပ္ခ်ဳပ္ခ်င္လုိ႔ တုိက္သလား။ ဒါဆုိလည္း ရွင္းသည္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ျဖစ္၍ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ ၀င္ၿပဳိင္။ ကုိယ့္ကုိ လူထုေထာက္ခံမႈရွိလုိ႔ႏုိင္လွ်င္ ကုိယ္အုပ္ခ်ဳပ္ရမည္။ တုိင္းျပည္က ခဲြထြက္ခ်င္လုိ႔လား။ ဒါဆုိလည္း ရွင္းပါသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပဲြေတြ ဘာေတြလုပ္ေနမေနႏွင့္ေတာ့။ ႏုိင္ေအာင္တုိက္ၾကေပေတာ့။ အခုေတာ့ ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္လုိက္။ ပန္းႏွင့္ ေပါက္လုိက္ႏွင့္။
တုိက္ပဲြေတြေၾကာင့္ ဒုကၡ တကယ္ခံစားရသည္က ဒုကၡသည္ေတြျဖစ္သည္။ တုိက္ပဲြျဖစ္လွ်င္ ဘယ္ေျပးလုိ႔ ေျပးရမွန္းမသိ။ လက္နက္ကုိင္ေတြႏွင့္ လူမ်ဳိးမတူသည့္ ဒုကၡေတြဆုိလွ်င္ ပုိဆုိးသည္။ လက္နက္ကုိင္ေတြႏွင့္ လူမ်ဳိးတူသည့္ ဒုကၡသည္စခန္းက လူေတြကေတာ့ ေအးေဆးပင္။ ေယာကၤ်ားေတြက လက္နက္ကုိင္သည္။ မိန္းမေတြႏွင့္ ကေလးေတြက ဒုကၡသည္စခန္းမွာေနသည္။ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြကုိ လာလွဴသည့္ ပစၥည္းေတြကုိ လက္နက္ကုိင္ေယာကၤ်ားေတြကုိပင္ ေထာက္ပံ့လုိက္ေသးသည္။ လက္နက္ကုိင္တုိက္ပဲြေတြႏွင့္ ပတ္သက္လုိ႔ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြကလည္း ဘာမွမေျပာ။ ေျပာလုိ႔လည္း မရ။ ဘာမွမထူး။ ဟုိးအရင္တႏွစ္က ၈၈အဖဲြ႕ေတြ ကခ်င္ျပည္နယ္သြားၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ ႀကဳိးပမ္းဖူးသည္။ ဘာမွမထူး။ ပစ္ၿမဲသာ။
စုိေျပကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္ေတြကုိ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကုိက္သည့္ ကိစၥႏွင့္သာ တင္စားျခင္သည္။
ငယ္ငယ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ရန္ျဖစ္ေနေတာ့ စုိေျပက သြားကာ ျဖန္ေျဖဖူးသည္။ ေရႏွင့္ ပက္၍ျဖန္ေျဖျခင္းျဖစ္သည္။သုိ႔ေသာ္မရ။ ခဏေနလွ်င္ ျပန္ကုိက္သည္သာ။ ျပန္ကုိက္ေတာ့ ေရႏွင့္ ျပန္ပက္သည္။ ခဏနားၾကျပန္သည္။
ၿပီးလွ်င္ ျပန္ကုိက္ျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္ ေရထပ္ပက္မလုိ႔လုပ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေခါင္းေခါက္သည္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေခါက္မွန္းမသိ။ ၿပီးမွ ဆရာေတာ္က“ဒီႏွစ္ေကာင္က ဗုိလ္လုေနတာ။ သြားခဲြေနရင္ ရန္ျဖစ္လုိ႔ ဆံုးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကုိက္တာသာၾကည့္ေန။ တစ္ေကာင္ေကာင္ႏုိင္သြားရင္ ပဲြၿပီးေရာ” ဟု ဆုိေလသည္။
စုိေျပ
0 comments